راستش در زندگي من آدمهايي هستند كه دلم نمي آيد بدون گفتن حقيقت ذهنيتم نسبت به آنها تركشان كنم.
بعضيهاشان آدمهايي هستند كه با افراد مختلف درباره شان صحبت كرده ام. ولي بيشترشان فقط در ذهن خودم زندگي كرده اند. بعضيها فقط كمي بوده اند. بعضيها بيشتر. بعضيها هم هميشه هستند: اصلا جايي در ذهنم براي خودشان دست و پا كرده اند.
بعضي از اينها را هر روز يا هر چند وقت يك بار ميبينم. از بعضيشان خوشم مي آيد از بعضي نه. ولي معمولا آدمهايي هستند كه خوشم مي آيد ازشان. آدمهايي كه برايم جالب نيستند زياد در زندگي ذهنيم واردشان نميكنم.
ولي هيچ وقت نشده بيايم و بگويم من نسبت به شما اين احساس را دارم:
اي X! ميدانيد من خيلي وقتها به شما فكر ميكنم و هميشه ميترسم از اينكه ناراحتتان كنم و هميشه به عنوان كسي كه نظرش حقيقتي بيش از تكرار كلمات ديگران دارد به تان مينگرم؟
Ùˆ يا …
آيا ميدانستيد چند وقتي است كه سعي ميكنم بفهمم به چه چيزهايي فكر ميكنيد؟
Ùˆ از اين دست … خلاصه جالب چيزي است.