دستهايم كثيف شده اند چقدر.
چه تاريك شده است وقتي به خانه ميرسم امشب.
امروز اولين روز دانشگاهم بود – اولين روز بعد از آن دردسر كنكور.
كه ميداند؟
پس … پس تو فرق بهشت Ùˆ جهنم رو ميدوني؟
تفاوت آسمون آبي رو از درد ميشناسي؟!
و چمنزار رو از ريلهاي سرد تمايز ميدي؟ لبخندي رو از پشت نقاب تشخيص ميدي؟
تو فكر ميكني ميتوني تفاوت قايل بشي؟
كه ميداند چرا آن همه دانشگاه ماندم: عشق به وقت تلف كردن داشتم يا عشق به ماندن به دانشگاه يا عشق به چيزي ديگر.
دوباره به دستهايم نگاه ميكنم. تميز شدند آخر سر.
سه روزي نميشود كه از اوج قرص ماه ميگذرد. كسي ديدش؟! يكي گفت بزرگترين ماه سال بود چهارشنبه اي. دلم ميخواست بنويسم آن روزها. اما هيچ ننوشتم.
چهارشنبه … عجب روزي بود آن سه روز. سه شنبه – چهارشنبه – پنج شنبه.
گشنه ام. از صبح چيزي نخورده ام. گفت من بودم ميمردم. ولي من نميميرم. ولي قبلا عصبي ميشدم. بداخلاق ميشدم.
الان ديگر آنطور نميشوم.
كمتر ميشوم. بهتر است اينگونه بگويم.
اما هنوز روياهاي تيره اند كه آن اوقات به ميانم ميدوند.
و آيا اونها مجبورت كردن تا قهرمانات رو با اشباحي عوض كني؟ درختهايت رو با خاكسترهايي؟
و نسيم خنكت رو با هرم داغي؟ راحتيت رو با تغيير؟
و آيا تو نقشت توي جنگ رو با نمايشي در قفس عوض كردي؟
غذا رسيد آخر سر. ساندويچ سفارش دادم.
خنده دار نيست خنديدن از ميان حصارها؟
امروز به الهام گفتم ميروم كمكشان. قرار بود قيچي كنم در و ديوار را برايشان.
ولي نرفتم.
خسته ام خيلي.
ميخواستم بروم. ولي واقعا انجمن كار داشت.
كيان به روي تخت پرتابم ميكند. ميخواهد كشتي بگيرد.
واقعا؟ معنايي دارد اين كلمه؟ انجمن “واقعا” كار داشت؟ چندان معنايي ندارد. نميدانم.
روي تخت ولو ميشوم. خوابم ميبرد.
نيمه شب است. همه خوابند. ولي كامپيوترم هنوز روشن است. خاموشش ميكنم.
روشنش ميكنم.
دستهايم هنوز تميز است. بعد از خوردن ساندويچ شستمشان.
ولي باز ميشويمشان. آخر دستهاي آلوده به كاري نمي آيند.
شايد برعكس … دستهاي پاك به كاري نمي آيند: هر كاري آلوده شان ميكند.
سوار كشتي ميشوم.
و ميروم.
چقدر ميخواستم … چقدر ميخواستم كه تو اينجا ميبودي.
ما درست دو روح سرگردانيم كه در تنگ ماهي اي شنا ميكنيم – سالها Ùˆ سالها.
بر زمين قديمي مشتركي شناوريم. تو چه چيزي يافته اي؟ همان ترس هاي مشترك قديمي.
كاش تو اينجا ميبودي.