نمایشگاه کتاب همیشه برای‌ام پر بوده از هیجان و شوق (و ذوق مرگی!). روز نمایشگاه رفتن همیشه ویژه بوده است. بدون استثنا هوا فوق‌العاده استثنایی بوده است و آن‌چیزی که همیشه از آن برای‌ام باقیمانده مانده است انبوهی از کتاب‌های دوست‌داشتنی به علاوه کلی خاطره بوده.
نمایشگاه رفتن‌های من این‌گونه است: یک روز تمام از صبح تا شب، این سالن، آن سالن رفتن‌های پیاپی و دیدن‌ها و بازدیدن‌های چندباره از غرفه‌هایی که دوست‌شان دارم.
در دو سال اخیر حداقل یک بار از دفعاتی که به نمایشگاه رفته بودم، همراهی هم داشته‌ام. هردو بار هم کلی خوش‌آیند بوده است (احتمالا دو تا از خواننده‌های این‌جا از جمله آن‌هایند. حدس بزنید که بوده‌اند و جایزه بگیرید!). اما این بار هنوز همراهی برای خودم جور نکرده‌ام. در ضمن چون سیاست‌های‌ام کمی عوض شده است دیگر به یک یا دو همراه هم رضایت نمی‌دهم. ترجیح می‌دهم شیوه جدیدی را آزمایش کنم: کلی همراه داشتن در عین حفظ تنهایی مطلق خودم.
آها … چطوری؟!
.
.
.
(به دلایل روان‌شناختی سه سطر حذف شد!)
اگر هماهنگی دقیق‌تری لازم دارید، یک‌جوری خبرم دهید تا راحت‌تر هم‌دیگر را پیدا کنیم.