آفرینش دردناک است. انرژی‌بر است. تو را مجبور می‌کند تا وجود خودت را وقف آن کنی و این می‌تواند آن‌قدر تو را ضعیف کند که تحمل حمل بار هستی خودت را هم نداشته باشی.
مدتی است که مشغول نوشتن داستانی بودم. یک داستان کوتاه ولی نفس‌گیر. برای‌ام سخت بود که بنویسم‌اش. بیش از چهار، پنج نشست طول نکشید نوشتن‌اش اما مگر می‌توانستم بنشینم و بنویسم؟‌ هر بار نوشتن‌اش مصادف بود با کلی تلف شدن انرژی،‌ کلی نفرت و کلی خستگی. روزها و شب‌هایی که می‌نوشتم‌اش (و البته من بیش‌تر، شب‌ها می‌نویسم)، درد می‌کشیدم و گاهی از شدت آن،‌ به گریه می‌افتادم.
خلاصه امروز قسمت اصلی کارش تمام شد. مانده است یکی دو دست ویرایش و پیرایش. (پس گفتن ندارد که امروز حسابی از آن روزهای سخت‌ام بود.)
راستی … ایده اولیه این نوشته، از الهام برمی‌آید.