19 تير پارسال که شد،‌ يک اتفاق اساسي براي‌ام افتاد و بعد از چند روز احتضار، اين وبلاگ براي سه ماه و نيم تعطيل شد.

به گمان‌ام می‌شود گفت وارد دوران جدیدی شده‌ام. دورانی Ú©Ù‡ آینده‌اش برای‌ام مبهم است ولی تاریک نیست. متاسفانه این پرش، قربانی هم داشت. قربانی‌اش آدم‌های اطراف‌ام بوده‌اند. Ùˆ بهتر است بگویم “هستند”. در اوج غم Ùˆ اندوه Ùˆ استیصال نیستم اما خوشنود هم نیستم. نگران‌ام. می‌ترسم اشتباه عمل کرده باشم. Ùˆ من خوب می‌دانم Ú©Ù‡ اعمال آدمی برگشت ناپذیرند. این تاسف‌بار است – از بچه‌گی با آن مشکل داشته‌ام. …

بعد از يک‌سال، خيلي چيزها را بيش‌تر مي‌فهمم. ولي باز …