آدم‌ها گاهي ناراحت مي‌شوند، گاهي افسرده و مغموم مي‌شوند، گاهي از حماقت ديگران رنج مي‌برند (نه! گرته برداري‌ي اشتباه‌اي نيست، واقعا رنج مي‌برند)،‌ گاهي هم عصباني و برافروخته مي‌شوند. هر کدام از اين‌ها با هم فرق دارند. من در حال حاضر نه ناراحت‌ام، نه افسرده و مغموم، اما در عوض به طور متناوب به مرز انفجار از عصبانيت مي‌رسم. چه بگويم؟!