نمي‌دانم ادبيات اداري‌ي ما حاصل ابتکار کدام کاتب Ùˆ نويسنده بوده است،‌ اما مي‌دانم Ú©Ù‡ حال‌ام ازش به هم مي‌خورد. جالب اين‌جاست Ú©Ù‡ خيلي وقت‌ها فرم ديگر نگارش مورد قبول نيست Ùˆ باعث تمسخر مي‌شود. امروز نامه‌اي براي درخواست هم‌کاري بخش از دانش‌گاه نوشته بودم. نامه را بردم پيش دکتر … Ùˆ اول Ú†Ù¾ Ú†Ù¾ به‌ام نگاه کرد Ùˆ بعد لبخندي زد Ùˆ پرسيد اين نامه را Ú†Ù‡ کسي نوشته است – انگار نقاشي ÙŠÚ© شاگرد مهدکودک را مي‌بيند. بعد گفت اين نامه‌ي شما formal نيست Ùˆ بايد فلان گونه باشد Ùˆ بهمان! (راست‌اش را بخواهيد،‌ همين فلان Ùˆ بهمان‌اش آن‌قدر کلي بود Ú©Ù‡ نفهميدم Ú†Ù‡ بايد بکنم. بالاخره رفتم Ùˆ نامه‌ي کساني Ú©Ù‡ از اين روند به سلامت بيرون آمده‌اند را گرفتم Ùˆ تغيير دادم).
آخر Ú†Ù‡ زيبايي‌اي دارد Ú©Ù‡ نوشته‌اي را با ” احتراماً به استحضار Ù…ÛŒ رساند شركت آقای … ” شروع کنيم Ùˆ با ” لذا خواهش‌مندست اقدامات لازم جهت … ” ادامه دهيم Ùˆ با ” متمنی است دستور فرمائيد اقدامات مقتضی جهت تأديه هزينه ثبت نام Ùˆ پرداخت Ú©Ù…Ú© هزينه خريد بليط از محل گرانت پژوهشی معمول گردد” تمام کنيم؟ اه! (حالا هيچ چيزي از روند اداري‌ي مزخرف‌اش نگفته‌ام. حالا وقتي مجبور شدم کمي آفتاب بخورم،‌ از آن هم خواهم نوشت).