هوش مصنوعي بسيار سريع پيش‌رفت مي‌کند و به طور مشخص پيش‌رفت‌هاي‌اش –اگر اشتباه نکرده باشم- بيش‌تر در به کارگيري‌ي ايده‌ها و تئوري‌هاي پيشين است. مثلا Junior –که شطرنج‌باز ماهري است- از ايده‌هاي شناسايي الگو براي هدايت جستجوي‌اش استفاده مي‌کند و با اين‌کار، بدون نياز به کند و کاو عميق درخت حالت‌ها، مسيرهاي مهم را پيدا مي‌کند. جستجو درخت چيز جديدي نيست و هم‌چنين شناسايي‌ي الگو. يا مثلا روبات‌هايي که تا چند سال پيش تصورشان نمي‌رفت (روبات‌هايي که بر روي دو پا راه مي‌روند، روبات‌هايي که در صنعت غيرکارخانه‌اي کمک مي‌کنند (مثلا سيب‌زميني مي‌کنند) و يا اسباب‌بازي‌هايي مثل AIBO که نمونه‌اي از تجاري شدن چنين چيزهايي هستند) کم کم سر و کله‌شان پيدا مي‌شود. سرعت و حافظه‌ي کامپيوترها هم هر روز بالاتر مي‌رود و هزينه‌ي محاسبات نيز کم‌تر مي‌شود. البته هنوز باور ندارم که راه حل نرم‌افزاري‌ي مناسبي و مقياس‌پذيري (scalable) براي رسيدن به هوش‌اي در حد انسان يافته‌ايم، اما هم‌چنان به همان singularityي 20 يا 30 سال ديگر باور دارم. اما بوي نزديک شدن را به خوبي حس مي‌کنم!

در ضمن، يادم نرود که مي‌خواستم بگويم از روبات‌هاي رزمنده مي‌ترسم. به نظر مي‌رسد تحقيقات جديد –و جالبي- درباره‌شان انجام مي‌شود: از روبات‌هايي که دقيقا نقش يک سلاح خودکار را دارند گرفته (يک تانک کوچک مثلا) تا ايده‌هاي بديعي مانند استفاده از ايده‌هاي swarm agents و حشره‌هايي که نيش مي‌زنند (اين يکي را همين امروز ديدم)!!!