چند وقت پيش درباره‌ي آشوب Ùˆ مساله‌ي تعامل گفتم. محمد به‌ام تذکر داد Ú©Ù‡ خداوند لزومي ندارد Ú©Ù‡ براي انجام معجزه از زمان خيلي قبل برنامه‌ريزي کند بلکه مي‌تواند از همان احتمال‌هاي خيلي Ú©Ù… Ùˆ نادر عدم قطعيت استفاده کند. مثلا درست همان‌طور Ú©Ù‡ احتمال دارد ذرات بدن من در حال حاضر در چند هزار کيلومتري‌ي مکان فعلي‌ام –مکان‌اي Ú©Ù‡ من تصور مي‌کنم در آن‌جاي‌ام- باشد، خداوندگار نيز مي‌تواند با همين احتمالات مرا هر کاري بکند. با اين موضوع تقريبا موافق‌ام. البته گمان‌ام مشکل اساسي‌اي به نظرم وارد نيست. در واقع اگر او بخواهد پديده‌ها در تمام لحظات طبيعي به نظر بيايند Ùˆ مثلا به جاي رخ دادن ÙŠÚ©ÙŠ دو معجزه براي موفقيت من در ÙŠÚ© کار (مثلا نوشته شدن مقاله‌ي من بر کاغذ بر حسب تصادف)ØŒ مي‌تواند از سلسله‌اي طولاني از اتفاقات Ú©ÙˆÚ†Ú© استفاده کند Ú©Ù‡ در آن صورت احتمال چنان چيزي به سمت احتمال متوسط آن‌چه ما متوسطش مي‌ناميم ميل مي‌کند. مي‌توان گفت متوسط‌هاي کوانتومي همان مسيري هستند Ú©Ù‡ خداوند در بيش‌تر اوقات از آن طريق با جهان کنش دارد Ùˆ معجزات Ùˆ … همان احتمالات بسيار Ú©Ù… هستند.