خيلي کيف مي‌دهد که آدم براي پايان‌نامه‌اش از ويراستار استفاده کند: حسابي موثر است. حتي اگر فرض کنيم که من دستور زبان را خوب مي‌دانم و بلدم چگونه جمله‌اي صحيح و درست بنويسم، اما اجتنابي از گير افتادن در کمينه‌ي محلي‌ي فهم متن ندارم. بيش‌تر و کلي‌تر توضيح مي‌دهم:
وقتي کاري براي شخص‌اي تازه Ùˆ جديد باشد، او از بسياري از جزييات مغفول مي‌ماند (کار مي‌تواند هر چيزي باشد: خواندن کتاب، تردستي، کار با کامپيوتر، برنامه‌نويسي، فوتبال بازي کردن Ùˆ …). هم‌چنين ديدي نسبت به کلِ قضيه هم ندارد. در واقع در سطح‌اي بين جزييات Ùˆ کليات گير افتاده است Ùˆ نه جزييات را دقيق مي‌فهمد Ùˆ نه طبيعتا مي‌تواند ارتباطي بين آن‌ها ايجاد کرده تا کليت‌اي از قضيه را درک کند. بعد از مدتي، کلِ قضيه شروع به شفاف شدن مي‌کند Ùˆ در همان زمان جزييات نيز ظهور پيدا مي‌کنند. در اين مرحله، پديده ديگر براي‌اش تازه Ùˆ شگفتي‌آور نيست Ùˆ مي‌تواند ارتباط اجزاي‌اش را با هم مشخص کند. اما پس از مدتي، با اين‌که ديگر کار براي‌اش تازگي ندارد ولي در شناخت‌اش نسبت به آن هم پيش‌رفتي نمي‌کند. دانش‌اش نسبت به آن تقريبا ثابت مي‌ماند. ارتباطات معنايي بخش‌هاي مختلف تغيير خاص‌اي نمي‌کند Ùˆ او نمي‌تواند به درکِ تازه‌اي از آن کار برسد. در اين‌جاست Ú©Ù‡ کمي تغيير مي‌تواند Ú©Ù…Ú© کند. مثلا عوض کردن زمينه‌ي کاري يا از اين دست.
ÙŠÚ©ÙŠ از نقش‌هاي ويراستار مي‌تواند جلوگيري از تاثيرات خطرناک اين گير افتادن باشد. بعد از اين‌که متن‌اي را نوشتم Ùˆ چند بار خواندم، به جاي اين‌که فرآيند “خوانش جمله – پردازش گرامري‌ – درک جمله” انجام شود (خيلي حدودي Ùˆ کلي!)ØŒ در بسياري از موارد فرآيند پردازش گرامري ضعيف شده Ùˆ به جاي‌اش از دانش من نسبت به آن جمله استفاده مي‌شود. يعني مغز من به جاي صرف انرژي براي پردازش گرامر، از دانش از-پيشِ من براي معنازايي استفاده مي‌کند. اين‌جاست Ú©Ù‡ بسياري از اشتباهات ناپديد مي‌شوند. ويراستار خوش‌بختانه ويراستان چنان نزديکي‌اي با متن ندارد. او مي‌تواند متن را آن‌گونه Ú©Ù‡ هست بخواند Ùˆ غلطگيري کند. اين فرآيند را به وضوح در نتيجه‌ي کار ويراستارم عزيزم مي‌بينم.