ضدخاطرات

همین یکی دو ساعت پیش یک گروه از گوگل آمده بودند این‌جا. یک مقداری درباره‌ی یک کتاب‌خانه‌شان به اسم MapReduce صحبت کردند و بعد رفتند. این وسط یک بسته کاغذ چسبنده‌ی با آرم گوگل گیرم آمد (که به دردم می‌خورد) و یک فریزبی‌ی گوگلی! آها!‌ راستی یک ساندویچ هم مهمان‌شان بودیم.
من همیشه طرف‌دار Ú¯ÙˆÚ¯Ù„ بوده‌ام اما نمی‌دانم چرا از پروژه‌های‌شان -Ú©Ù‡ هدف این تور هم تا حدی جذب مهندس Ùˆ … بوده است- خیلی خوش‌ام نمی‌آید. Ú¯ÙˆÚ¯Ù„ البته خیلی خوب است چون قرار است بعد از ظهر باز هم جلسه بگذارد Ùˆ چیزهای جدیدتری به ما بدهند. من Ú¯ÙˆÚ¯Ù„ را دوست دارم، شما چطور؟!
(گوگلی‌ها می‌گویند چه فایده دارد که سیستم شما از فلان سیستم پیچیده‌ی هوش‌مند استفاده کند و بازده‌اش مثلا فلان درصد به‌تر از ساده‌ترین راه‌حل ممکن باشد وقتی می‌توان از آن الگوریتم سریع استفاده کرد و بازده پایین‌تری داشت ولی مامان‌تان هم بتواند نتیجه‌ی کارتان را (در گوگل) ببیند. تا حدی درست می‌گویند ولی هیجان کار را پایین می‌آورند از نظر من و برای من.)

Ù¾.Ù†:‌ جلسه‌ی بعد از ظهرشان را هم رفتم. خوب بود نسبتا. خوبی‌اش این بود Ú©Ù‡ دیگر نیازی نیست شام بخورم (البته الان یکمی گرسنه‌ام شده است). جدا از این یک پیرهن Ú¯ÙˆÚ¯Ù„ هم گیرم آمد. گرچه شاید Ú©Ù…ÛŒ Ú©ÙˆÚ†Ú© باشد. سایز بزرگ‌اش برای‌ام خیلی بزرگ بود (می‌شدم از آن‌هایی Ú©Ù‡ لباس‌شان از سر Ùˆ کول‌شان آویزان است) Ùˆ سایز متوسطش هم فکر کنم (البته هنوز نپوشیده‌ام) کیپ کیپ باشد. به هر حال کاربرد کلکسیونی دارد! (: آها! جدا از این خوبی‌ها Ú©Ù„ÛŒ هم تعریف کردند از کارهایی Ú©Ù‡ می‌کنند Ùˆ … ! خوب بود. مثلا نمی‌دانستم می‌شود خیلی راحت یک نقشه گذاشت در صفحه‌مان. Ùˆ یا مثلا دیدن عکس سیستم‌های‌شان برای‌ام جالب بود. نکته‌ی جالب این است Ú©Ù‡ آن‌ها تقریبا هیچ اطلاعات دقیقی رو نمی‌کنند. مثلا تعداد کامپیوترهای‌شان را نمی‌گویند، حقوق را نیز به همین صورت Ùˆ چیزهایی از این قبیل. خلاصه این‌که برنامه‌ای گذاشته بودند برای تبلیغ Ùˆ جذب کارمند.
پ.ن.۲: چند ماهی است ویزیتور تقریبا دایمی از گوگل دارم. نمی‌دانم کیست. گرچه حدس می‌زنم که باشد. اعتراف کند به‌تر است! (:

مشکل خاص‌ای نیست جز این‌که این کامپیوتری‌ها اندکی زیادی adhoc هستند مخصوصا وقتی که کار مهندسی می‌خواهند بکند. یک کامپیوتری‌ی خوب، یک کامپیوتری‌ای است که نخواهد روبات بسازد.
(مخصوصا وقتی در مورد کنترل نظر می‌دهند Ú©Ù‡ دیگر خون، خون‌ام را می‌خورد! بی‌خیال بابا … حتی نمی‌دانم پایداری یعنی Ú†Ù‡ بعد می‌آید در مورد پایداری حرف می‌زند!!!)

نمی‌دانم چه بنویسم. مساله‌ی گفتگوناپذیری است به گمان‌ام. و حساس.
نه! ناراحت نیستم. علاقه‌ی زیادی به او نداشتم. خیلی اذیت‌مان کرده بود. جدا از این فکر کنم خودش هم راحت شد. البته هیچ‌کس در مقام تصمیم‌گیری برای دیگری -آن هم برای این مساله- نیست، اما زندگی‌اش واقعا تعریفی نداشت. اما خب، به هر حال مرگ است دیگر …
داشتم می‌گفتم. همیشه سعی می‌کردم از او دوری بجویم. محبوب ما نبود. محبوب کم‌تر کس‌ای بود. ولی نمی‌توان منکر این شد که همیشه در زندگی‌ی من وجود داشته است. و خیلی قبل‌تر از آن. در واقع عمر او تقریبا معادل عمر خاطرات من و خاطرات نسل پیش و خاطرات نسل پیش‌ترم بوده است. حال حتی اگر محور شرارت هم بوده باشد، نمی‌توان نادیده‌اش گرفت.
امروز صبح ناگهان اسم خانواده‌ی تیبو (رمانی از روژه دوگار) به چشم‌ام خورد. فکر کردم اگر من بخواهم داستان‌ای شبیه به آن بنویسم (شبیه به آن‌چه من از چنین نامِ کتاب‌ای برداشت می‌کنم وگرنه که من آن کتاب را نخوانده‌ام) شاید از او شروع کنم. سعی کنم زندگی‌ی او را -آن‌گونه که تصورش می‌کنم- به تصویر بکشم و بعد آرام آرام بروم به سراغ شاخه شاخه‌ی اقوام و فامیل‌مان. شما که نمی‌دانید چه ترکیب جالبی است: قول می‌دهم خوراک چندین کتاب را فراهم کند! به گمان‌ام همین حدودها بود که او مرد. البته این را ده دوازده ساعت بعد فهمیدم. اما خب، شاید خودش مرا تحریک کرده بود که از او بنویسم.
خب، حالا چه بنویسم؟!

بعضی وقت‌ها تکنولو‍ژی چه کارها که نمی‌کند: این کامپیوتر جلوی من همه‌اش مانیتور است!!!

[گفتگوی یک]
-می‌خوام یک مقاله‌ی رادنی بروکسی بنویسم. از اونایی Ú©Ù‡ اول‌ش همه باهاش مخالف باشن Ùˆ بعد من بیام بگم “اه! آره! حرفِ شما هم Ú©Ù‡ به سیستم من می‌خوره”.
[گفتگوی دو]
+منظورم چیزی شبیه به حرفای بروکسِ!
-اوه! آره! رادنی بروکس یعنی اغراق!

[کسان‌ای که می‌دانند رادنی بروکس کیست و چه گفته است که خب،‌ می‌دانند. بقیه هم خب، یک ‍پست را از دست داده‌اند اما آرشیو را که ازشان نگرفته‌ام.]

و کنت نگاه معناداری به آنت انداخت و در همان لحظه تمام بدن او سرخ شد! [درست مطابق آن‌چه از یک زنِ اشرافی انتظار می‌رود] (قسمتی از ژوزف بالسامو اثر الکساندر دوما)
همیشه از خودم می‌پرسیدم آدم‌ها چطوری این‌طوری ناگهان سرخ می‌شوند. آیا دوما و دیگران چرت می‌گویند یا نه؟ خب، الان مساله برای‌ام شفاف‌تر شد. حداقل می‌دانم ابزارهای لازم برای چنین کاری در مجموعه‌ی تعلیم روزانه‌ی من نبوده است.

نوشتن Ùˆ خاطره نوشتن هم حس Ùˆ حال می‌خواهد Ùˆ هم وسایل مناسب نوشتن برای Ú©Ù…Ú© به ایجاد فضای لازم! در حال حاضر نمی‌توان گفت شرایط خیلی مساعد است. کمِ کم‌اش این‌که از ادیتور فعلی‌ام راضی نیستم. بماند Ú©Ù‡ کیبوردش هم خیلی فوق‌العاده نیست. بگذریم …
مدتی است وارد ادمونتون (Edmonton) مرکز ایالت آلبرتا (Alberta) کانادا شده‌ام. جمعیت ادمونتون گویا حدود یک میلیون نفر است Ùˆ با این وجود شهر نسبتا خلوتی است – حداقل تا جایی Ú©Ù‡ من دیده‌ام. نتیجه‌اش این‌که ممکن است نیم‌روز وسط خیابان‌ای از شهر باشی Ùˆ نزدیک‌ترین فرد به تو ده بیست متر آن طرف‌تر باشد (در میدان تجریش فاصله‌ی نزدیک‌ترین فرد با تو در حدود یک وجب بیش از فاصله‌ی تو Ùˆ خدا است). البته خوش‌بختانه همیشه به این فاجعه‌ای هم نیست.
شهر بافت‌ای ویلایی دارد. تراکم ساختمان‌ها ‍‍پایین است و در محدوده‌ای که من گشت و گذار کرده‌ام بیش از چند آسمان‌خراش دیده نمی‌شود. در حال حاضر دنیای اطراف کاملا سبز است و زیبا. وضعیت کلی تا حدی شبیه به شمال ایران است اما هم مدرن‌تر و هم چندلایه. یعنی خوش‌بختانه شهر از یک خیابان اصلی تشکیل نشده است و همه‌ی خیابان‌ها برای خودشان ابهت‌ای دارند. خیابان‌های ادمونتون شمالی-جنوبی یا شرقی-غربی است. همه‌ی خیابان‌ها هم با عددی مشخص می‌شوند که از جنوب به شمال و یا از شرق به غرب زیاد می‌شوند (شاید هم کم!). در نتیجه با دانستن شماره‌ی خیابان‌ها هم می‌توانی جهت‌ات را ‍پیدا کنی و هم مکان‌ات را در شهر.
ویژگی‌ی منحصر به فرد این شهر، سرمای آن است. می‌گویند دمای‌اش به منفی‌ی ۴۰ درجه‌ی سانتی‌گراد هم می‌رسد. نمی‌دانم چه بلایی سرم خواهد آمد ولی اگر بلای خاص‌ای سرم نیامد حتما برای‌تان خبرش را می‌نویسم که آن دما چه مزه‌ای دارد.
فعلا دوربین Ùˆ … ندارم تا عکس برای‌تان بگیرم Ùˆ بگذارم این‌جا، اما فعلا قبول کنید Ú©Ù‡ محیط قشنگ است!

آدم جالبی است. حسابی متفاوت! شاید زود باشد برای قضاوت اما جزو آن‌هایی است که ازش خوش‌ام می‌آید.

مساله‌ی مهم‌ای است که چه وقت دانش دیگران قابل استناد است و چه وقت نیست. آیا می‌توان از اطلاعات دیگران برای تصمیم‌گیری استفاده کرد؟
شاید این بستگی به فیلتری دارد Ú©Ù‡ دیگران برای کسب اطلاعات از آن استفاده می‌کنند. Ùˆ جدا از آن به تصمیم‌گیری‌های میانی‌ای Ú©Ù‡ این وسط انجام شده نیز بستگی دارد. Ùˆ در آن تصمیم‌گیری‌ها خیلی عوامل دخیل‌اند Ú©Ù‡ تو از آن آگاه نیستی: از ارزش‌ها بگیر تا منطق به کار رفته در تصمیم‌گیری Ùˆ هم‌چنین زمان صرف‌شده Ùˆ … ! خودتان Ú©Ù‡ می‌دانید (لعنت بر این کیبورد چپه!).

میزان هوش‌مندی = بازده ورودی *‌ بازده پردازش سمبولیک * بازده خروجی
(البته بسیار ساده‌سازی انجام شده است: مثلا هوش به عقیده‌ی من فقط به پردازش سمبول‌ها باز نمی‌گردد و هم‌چنین احتمالا نمی‌توان دقیقا چنین ماجول‌هایی را در مغز یافت).

ولی حالا جدا از این حرف‌ها و این‌که فارسی‌نوشتن این طرف‌ها سخت است و غیره، اوضاع در کل خوب است. جای نگرانی نیست و هم‌چنین ملالی نیست جز دوری‌ی دوستان!
(هاها! الان با یک Macintosh کار می‌کنم Ú©Ù‡ سیستم عامل عجیب Ùˆ غریب (ولی خوش‌گل) Mac OS X دارد Ùˆ مانیتوری دارد یک برابر Ùˆ نیم عرض من Ú©Ù‡ کیبوردش هم Ú†Ù¾Ú©ÛŒ فارسی می‌شود Ùˆ جای “د” ØŒ “ر”اش برعکس است Ùˆ اگد بخ،اهم به شی،ه‌ی همیشگی‌ی خ،رم بن،یسم یک چنین نتیجه‌ای می‌رهرّ چط،د است؟!

یک آزمایش‌گاه خلوت، یک سیستم‌عامل ناشناخته و عجیب و غریب و یک عالم دوست خوب در دنیا بیان‌گر وضعیت فعلی‌ی من است!

I’m hungry,
I’m tired,
I’m lazy!
What should I do then?!

ehem, ehem …
Here, most computers have Linux which I am not familiar with. Moreover, as I cannot write in Farsi, you ought to tolerate reading my English stuff for a while. Anyway …
Edmonton is really cold!!! It is ridiculous that I feel as I do in Tehran’s late Aban (8c today).

I’m here!!! (;