جهان‌های شخصی و زندگی‌های ساخته‌شده از مارمالاد (نه! من خوش‌ام نمی‌آید: پس شکلات).
Ùˆ آدم‌های شخصی، باورهای بی‌اندازه، مغزهای بی‌تورم، Ùˆ آدم‌هایی Ú©Ù‡ فقیر نیستند – حتی اگر بخواهند.
و کس‌ای چه می‌داند من چرا دفترهای‌ام را پرپر می‌کنم. و چه کس‌ای می‌داند دوز بالای LSD چه‌ها نمی‌کند.
شیمیایی … مغزهای شیمیایی …
رفتار شیمیایی …
هورمون‌ها … اخلاق‌ شیمیایی: گلوکزی، کربنی، آلی Ùˆ ستاره‌ای.
خنده‌ام می‌گیرد: باورهای‌شان را می‌بینی؟ حرف‌های‌شان را چه؟ ببین Ú†Ù‡ می‌گویند. هیسسس …
امروز به استغنا فکر می‌کردم: بی‌نیازی از احدی. یک جور بی‌خیالی. فرق دارد اما به نظرم – گیریم نه در ظاهر.
پنجره‌ها را باز کنید. هوا گرفته است.
پنجره‌ها بازند. هوا گرفته است.
پنجره‌ها را ببندید.
رابطه‌ها دیگر از پنجره‌ها به درون نمی‌خزند: نخزند!