ضدخاطرات

می‌خواهم بگویم چرا مملکت‌ام را دوست دارم. البته همه‌ی دلایل‌اش را یک‌جا نمی‌آورم. فقط یک ذره‌اش را. جملات زیر (به جز آن‌هایی که در بین دو [] قرار دارد) از سخن‌گوی قـوه قــضـاییه است (به نقل از شرق ):
…

Read More Read More

آدم باید بیزی باشد یا نباشد؟! مساله این است!
فعلا باید بیش‌تر بدانم. بیزی‌بودن مراتب‌ای دارد و بعضی از مراتب‌اش آدم را به چاه ایده‌آلیسم نزدیک -نگویم پرت- می‌کند. این هم خوب است و هم بد. باید دید می‌خواهیم ایده‌آلیست باشیم یا نه.

Also take a look at this great site!

باخت مفتضحانه‌ای بود. بازی‌ی ایران و مکزیک را می‌گوی�. از ایران انتظار بردهای قاطع، بازی‌های زیبا و یا حتی منطقی ندارم (گرچه آرزوی‌اش را چرا!)، اما حق دهید به‌ام که بازی‌ی مفتضح نیز خوش‌خوشان‌ام نکند.
…

Read More Read More

اعتراض‌های‌تان راه به جایی نمی‌برد. دنیا در آرامش نیست. به فضای لاپلاس بروید بی‌خردان!

صفحه‌ی وبلاگ‌اش را باز می‌کنی. مدت‌هاست سراغ‌اش نرفته بودی. در طی سه هفته گزارش یک مرگ را -روز به روز- نوشته است. امید را می‌بینی که لحظه به لحظه کم‌رنگ و کم‌رنگ‌تر می‌شود. یاد صمد می‌افتی. او هم همین‌گونه مرد. او اما هنوز نمرده است. نه! نمرده است. وحشت می‌کنی. موسیقی‌ وبلاگ سردت می‌کند.
به پنجره‌ی دیگری می‌روی. به Orkut. فهرست دوستان‌ات را می‌بینی: پسر کوچولویی Ú©Ù‡ الان برای خودش برو Ùˆ بیایی دارد (Û±Û° سال)ØŒ دختر خوش‌گل‌ای Ú©Ù‡ زمانی دانش‌کده‌تان در حسرت‌اش می‌سوخت (Û¶ سال) Ùˆ نمی‌دانی عاقبت‌اش Ú†Ù‡ شد، مرد جوانی Ú©Ù‡ وقتی اولین بار صدای‌اش را پای تلفن شنیدی Ú©Ù„ÛŒ تعجب کردی Ùˆ همیشه هم با احترام از او یاد می‌کردی (Û¹ سال)ØŒ پسرک بازی‌گوش‌ای Ú©Ù‡ با چرخش روزگار سر از به‌ترین دانش‌گاه‌های امریکا در آورده است (Û¹ سال)ØŒ دوست بامعرفت‌ Ùˆ افتاده‌ات Ú©Ù‡ الان دارد دکترای‌اش را می‌گیرد (Û±Û° سال)ØŒ دوست پرحرف Ùˆ بادغدغه‌های فرهنگی‌ی جدیدت (Û± سال)ØŒ دخترک هم‌بازی‌ی روزگار کودکی‌ات Ú©Ù‡ روز به روز خوش‌گل Ùˆ خوش‌گل‌تر شد (Ùˆ تو نمی‌دانستی او را دوست داری یا نداری – شاید چون آن زمان کوچک‌تر از این بودی Ú©Ù‡ دوست‌داشتن را درک Ú©Ù†ÛŒ) (Û±Û· سال) Ùˆ دوست عزیز از دست رفته‌ات (Û±Û° سال).
موسیقی‌ زیبایی‌ی وصف‌ناپذیری دارد. عبری است. آن‌قدر زیبا است که ممکن است وسوسه بشوی از پسر بداخلاق دپارتمان‌تان بخواهی کمی برای‌ات عبری صحبت کند. اگر بخواهی، اولین باری است که با او مستقیم صحبت کرده‌ای. گاهی فکر می‌کنی آیا او از تو بدش می‌آید یا تو از او بدت می‌آید یا هر دو یا هیچ‌کدام. معمولا به نتیجه‌ای نمی‌رسی. تنها می‌دانی که تا به حال با او صحبت نکرده‌ای. بعد به این نتیجه می‌رسی که نه از شارون خوش‌ات می‌آید و نه از الفنون.
آلبوم عکس دوست عزیزت را باز می‌کنی. ده دوازده عکس از سه چهار سال اخیرش است. در هیچ‌کدام از عکس‌ها نیستی؛ مهم نیست. به تاریخ عکس‌ها نگاه می‌کنی. عکس‌ای از اردی‌بهشت ۸۲ در فلان جای کشور، عکس زمستان ۸۳ در اتاق‌اش، عکس‌ای در کنار رود در فلان تابستان و کلی عکس دیگر. آخرین عکس‌اش همین چند روز پیش گرفته شده است: خرداد ۱۳۸۵. چقدر پیر شده! چقدر افسرده به نظر می‌آید.
ریتا هم‌چنان می‌خواند ولی حتی صدای محزون او مانع پیچیدن صدای آن دخترک عربده‌کش در گوش‌ات نمی‌شود (Û± ماه). به خودت قول می‌دهی از این پس جواب مردم را جوری بدهی Ú©Ù‡ سر جای‌شان بنشینند. یاد حرف امروز موقع نهار می‌افتی: “طرف of nowhere سر در آورد گفت به‌ فلانی کار نداشته باش وگرنه پدرت رو در می‌آرم. من‌م جواب‌ش دادم Ú©Ù‡ تو Ù…Ú¯Ù‡ مامان‌ش‌ای؟ خفه شد”. یک چنین چیزی احتیاج بود. اما باز به این نتیجه می‌رسم Ú©Ù‡ من نمی‌�وانم این‌گونه باشم – آزار مردم فراتر از تحمل‌ام است. اعصاب‌ام را به هم می‌ریزد. دفعه‌ی بعد باید سکوت کرد.
صفحه‌ی Orkutات را دوباره به‌روز می‌کنی. آدم‌ها هنوز همان قدیمی‌های‌اند. می‌روی به صفحه‌ی مخصوص دوستان‌ات تا لیست بقیه‌شان را ببینی. این را ببین: این هم‌کلاسی‌ات زمان‌ای خودکشی کرد (Û±Û° سال). باورت می‌شد؟ هیچ وقت درست نشناختی‌اش. هنوز به خاطر داری Ú©Ù‡ یک روز بهاری سال سوم دبیرستان -Ú©Ù‡ تازه آن موقع‌ها شروع کرده بودی با او دوست‌شدن- در مورد آینده به من Ú†Ù‡ گفت. از سانتانا Ùˆ ب. حرف زد. سانتانایی Ú©Ù‡ به امریکا رفت Ùˆ ب.ای Ú©Ù‡ این‌جا ماند. یا این را ببین Ú©Ù‡ یک‌بار موقعی Ú©Ù‡ از خیابان رد می‌شدید تو را به سمت‌ای Ú©Ù‡ ماشین‌ها می‌آمدند کشاند Ùˆ گفت “می‌تونی پیش‌مرگ‌ام بشی!” (Û±Û± سال). هیچ وقت از این پسر محبوب قلب‌ها خیلی خوش‌ات نمی‌آمد. یا این پسر را نگاه Ú©Ù† Ú©Ù‡ وقتی اول راه‌نمایی بودم زنگ تفریح‌ها لپ‌ام را می‌کشید (Û±Ûµ سال). الان هر روز offlineهای‌اش را می‌گیرم. فعال سیاسی/اینترنتی است. یا این دختر را Ú©Ù‡ سه سال است می‌شناسم‌اش Ùˆ انگار صد سال است Ú©Ù‡ با هم دوست‌ایم. عجیب نیست؟ این دوست شر دبستانی‌ات را نگاه (Û±Û¸ سال). درست به خاطر داری Ú©Ù‡ چطوری با صندلی‌ی تکی‌اش درست کنار معلم کلاس، خانم خادمی، چپه شد Ùˆ افتاد. یا او را نگاه Ú©Ù†. باورت می‌شد روزی تن‌اش را به حراج بگذارد؟ چند وقت است خبری از او نداری؟ نمی‌دانی اجازه داری دل‌ات برای‌اش بسوزد یا نه.
عکس دوست‌ات را می‌بینی. می‌بینی به دوراس علاقه دارد. می‌روی به گروه طرف‌داران مارگاریت دوراس. چقدر شبیه او است. ۲۴ سال دارد. دخترک را می‌گویی. تعجب می‌کنی. به دنبال دوراس جستجو می‌کنی. مارگاریت دوراسِ جوان، چهره‌ی بامزه‌ای دارد. اما شبیه این دوست‌ات نیست. مگی‌ی پیر نیز طبیعتا. پس کیست که شبیه دوست‌ام است؟ باز هم می‌گردی. آخر سر منشاء عکس را پیدا می‌کنی. جلد یک کتاب درباره‌ی دوراس. عکس خود او است؟ نمی‌دانی. منصرف می‌شوی از پی‌گیری‌ی بیش‌تر. مارگاریت دوراس و خاطرات قدیم‌ات را به حال خود رها می‌کنی.
دوباره چهره‌ی دوست‌ات را می‌بینی. چرا نگاه‌اش سو ندارد، چشم‌های‌اش نمی‌درخشد؟ قرار است در موردش چیزی ننویسی. اما نمی‌توانی مقاومت کنی. آدم‌ها بزرگ می‌شوند، و جهان آدم‌ها بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود و درست مثل بادکنک‌ای آدم‌های‌اش را از هم دور می‌کند. سال‌ها می‌گذرند و تو هنوز خاطرات‌ات را آن‌قدر شفاف به خاطر داری که گویا درون‌شان زندگی می‌کنی. موسیقی را قطع می‌کنی. شاپرک‌های خاطره متفرق می‌شوند. ساعت دیروقت است. به‌تر است بروی و بخوابی.
شب به خیر مادام نوستالژی!

از کس‌ای که پسرش را گردن‌زده‌اند می‌توان انتظار مهرورزی داشت؟

شیما احمدی را ربوده‌اند. آن‌طور که پدرش کورش احمدی، فعال سیاسی‌ی داخل کشور، می‌گوید این کار توسط ماموران اطـلاعـات صورت گرفته است و گویا تهدید به تجاوز و قتل شده است. برای اطلاعات بیش‌تر این نوشته را بخوانید یا صدای‌اش را از این‌جا گوش کنید.

سیاست‌مدار ماهر، سیاست‌مدار ناشی را با گفتارش له می‌کند.
سیاست‌مدار ماهر به سیاست‌مدار ماهری دیگر تنها لبخند می‌زند: هرگونه گفتاری محکوم به شکست است.

همیشه از استیو جابز (Steve Jobs) خوش‌ام می‌آمده است. او و استیو وزنیاک (Steve Wozniak) کامپیوتر اپل با سیستم گرافیکی‌ی زیبای‌اش را به وجود آوردند. شرکت اپل که او اینک مدیر عامل‌اش است (CEO می‌شود مدیرعامل دیگر، نه؟!) یکی از بزرگ‌ترین شرکت‌های کامپیوتری دنیا است و کامپیوترهای‌اش -به اعتقاد من- جزو به‌ترین‌ها.
جالب این‌که استیو جابز زندگی‌ی سختی داشته است. مادر بیولوژیکی‌اش (آن‌گونه که خود خطاب‌اش می‌کند) او را به زن و مردی داد تا بزرگ‌اش کنند. پدر و مادرش او را مطابق قول‌ای که به مادر بیولوژیکی‌اش داده بودند به دانش‌گاه فرستادند اما او پس از شش ماه فهمید که ارزش دانش‌گاه کم‌تر از هزینه‌اش است و از تحصیل در دانش‌گاه انصراف داد. ماجراهای بسیار دیگری برای او به وجود آمد که از جمله نتایج‌اش ایجاد کارتون‌هایی مثل Toy Story و Finding Nemo و هم‌چنین سیستم‌هامل شیء گرایی چون NeXT و البته سیستم‌عامل فعلی‌ی کامپیوترهای اپل (Mac OS X) بوده است.

سخنرانی‌ای از او در دانش‌گاه کرنل (Cornell) را ببینید. به نظرم بسیار جالب و مشوقانه است (در ضمن سخنرانی‌اش می‌تواند به عنوان نمونه‌ی بسیار خوب فن کلام در نظر گرفته شود).

یکی از باارزش‌ترین دست‌آوردهای وبلاگستان برای ایرانیان تقویت دو باره و چند باره‌ی صداهای ضعیف و ناشنیده‌ جامعه‌مان بوده است تا این‌که پس از سال‌ها خاموشی نوای خفیف و مبهم آنان به گوش دیگران برسد. در جامعه‌ای که روزنامه‌ها و مجلات دهه‌ها پشت خط قرمزهای تنگ و خفقان‌آور سانسور و خودسانسوری گیرافتاده‌اند، و در اجتماع‌ای که خیلی حرف‌ها حتی قابل بیان در جمع‌های کوچک دوستانه نیست، ذات آزاد، ناشناس و نوشتاری‌ی وبلاگستان ارمغان بزرگی برای جامعه و فرهنگ‌مان بوده است. وبلاگستان به بخش‌ای کوچک -ولی قابل توجه- از ایرانیان اجازه داد برای اولین بار دیگران را به نزدیک‌ترین لایه‌های ذهنی‌ی خود بکشانند.

یکی از تاثیرات شگرفت وبلاگستان فراهم آوردن فضایی برای بیان احوالات درونی‌ی زنان است. سخن زنانه سال‌ها از محفل‌های کوچک و خصوصی به بیرون درز نکرده بود. زنان از مشکلات‌شان در جامعه، از نوع نگاه‌شان به دنیا و از خواسته‌ها و علایق‌شان چیزی -جز شاید به چند نفر از اطرافیان نزدیک‌شان- نمی‌گفتند. در مجلات، داستان‌ها و حتی گفتگوهای روزمره کم‌تر می‌توانستی این‌چنین از زاویه‌ی نگاه یک زن به دنیا بنگری. زاویه نگاه‌ای به کل متفاوت با نگاه غالب مردانه به دنیا، و ادبیات‌ای متفاوت با ادبیات آشنای صدا و سیما و دیگر بیان‌گران و بلندگو به دستان خشک و رسمی‌ی جامعه. اما چندان مدتی نگذشت تا وبلاگ‌هایی چون خورشید خانم، ندا، پینک‌فلویدیش، لیلای لیلی، زیتون، لنیوم، نوشی و جوجه‌های‌اش، زن‌نوشت، نورافکن، زهرا، شوریده و دیوانه، بهار صندوق‌خانه، المیرا مجیک، جاری در لحظه‌های بودن، سارای نامیرا و خیلی‌های دیگر سر و کله‌شان پیدا شد و از چیزهایی نوشتند که نه من و نه خیلی‌های دیگر هیچ تصوری از آن نداشتیم.

با این‌که هنوز برد وبلاگ‌ها بسیار کوتاه‌تر از Ú©Ù„ جامعه است، اما این‌کنون می‌توان گفت تفکر عمومی‌ی زنانه در این فضای محدود به اندازه‌ی کافی نماینده دارد. اینک اگر کس‌ای بخواهد فضای ذهنی‌ی زنان جامعه‌مان را تا حدی درک کند می‌تواند به کنکاش در این گنج به بسیاری از ناگفته‌ها Ùˆ ندانسته‌ها Ù¾ÛŒ ببرد. البته این گنج دچار آفتی شده است Ùˆ آن هم این‌که به تدریج دچار هم‌نواختی شده: تجربیاتی Ú©Ù‡ در فرم Ùˆ محتوای نوشته‌ها در اولین سال وبلاگ‌نویسی انجام شد بسیار بیش از همه‌ی تجربیاتی است Ú©Ù‡ در سه یا چهار سال بعد انجام شده است. این زمان بیش‌تر وبلاگ‌ها منحصرا در این قالب یا آن قالب قرار می‌گیرند – امروزه روز کم‌تر تجربه‌های بدیع در محتوا یا فرم شاهدیم. شاید بعدها بیش‌تر در این‌باره نوشتم.

اما هم‌چنان گروه‌هایی هستند که تاکنون چندان فرصت بیان خود را پیدا نکرده‌اند. یکی از این گروه‌ها، افراد هم‌جنس‌گرای‌اند. بیش‌تر ایرانیان کم‌تر تجربه‌ای نزدیک و بی‌پرده از افراد هم‌جنس‌گرا داشته‌اند. صدای آن‌ها درست بمانند خودشان در جامعه‌مان خفه شده است. ما نمی‌دانیم دغدغه‌های یک فرد هم‌جنس‌گرا چیست، نگاه‌اش به زندگی چگونه است و زندگی را چگونه می‌بیند و تاثیر هم‌جنس‌گرایی در همه‌ی این‌ها تا چه حد است. تنها چیزی که می‌دانیم گفته‌ها و شنیده‌هایی دست چندم و به شدت سودار است.
مطمئن‌ام در وبلاگستان هم‌جنس‌گرایان بسیاری وجود دارند (گمان‌ام حدود ده تا بیست درصد افراد هم‌جنس‌گرا باشند (جادی توضیح داد که این رقم بین هفت تا ده درصد در کشورهای توسعه‌یافته است) و در نتیجه بعید است در وبلاگستان درصد این افراد کم‌تر از یک درصد باشد) اما باز هم مطمئن‌ام که نوشته‌های مربوط به این موضوع که توسط یک هم‌جنس‌گرا نوشته شده باشد آن‌قدر کم است که به سختی بتوان جمع‌بندی‌ای دندان‌گیر و معنادار در مورد تفکرات یک هم‌جنس‌گرا به‌هم زد.

به تازگی دختری هم‌جنس‌گرا به نام آرزو در وبلاگی به نام سرگشته شروع کرده به نوشتن از تفکرات‌اش. رسم ندارم وبلاگ‌های این‌چنین نوپا را معرفی کنم. اما این‌بار به نظرم آمد لازم است این منبع کم‌یاب را تشویق کرد به سخن‌گفتن. البته این دغدغه وجود دارد که معروفیت یک وبلاگ‌نویس نوپا باعث شود او بر اثر هیاهوی جمعیت از مسیر اولیه و خواسته‌اش دور شود و نتیجه‌ی نهایی وبلاگ‌ای دیگر بمانند وبلاگ‌های پیشین و مطابق میل دیگران بشود. اما الان دیگر چاره‌ای نیست چون من اولین نفری نیستم که به او لینک داده‌ام. به هر حال امیدوارم او مشوقی شود برای هم‌جنس‌گرایان دیگر تا بی‌پرده از تجربیات‌شان سخن بگویند.

سرگشته
خورشید خانم، ندا، پینک‌فلویدیش، لیلای لیلی، زیتون، لنیوم، نوشی و جوجه‌های‌اش، زن‌نوشت، نورافکن، زهرا، شوریده و دیوانه، بهار صندوق‌خانه، المیرا مجیک، جاری در لحظه‌های بودن، سارای نامیرا

خواب‌های تب‌دار بعد از ظهر یک روز تابستانی (+)

Divano
Infanatoca
Si temi more regat
Impela sentra demon terra
Terra nonive
Infanatoca
Si temi more regat
Efamima dove tore
Infata dio re
Infa lati platsire
Divano divano re divano resi
Divano resido divano resia
Divano divano re divano resido
Divano resia resia resia
Infanatoca
Si temi more regat
Impela sentra demon terra
Terra nonive
Infanatoca
Si temi more regat
Efamima dove tore
Infata dio re
Infa lati plasire
Divano divano re divano resi
Divano resido divano resia
Divano divano re divano resia
Divano resia
Divano divano re divano resia
Divano resia resia resia resia…
Divano divano re divano resi
Divano resia
Divano divano re divano resi
Divano resia Divano resia
Divano divano re diavano resia
Divano resia resia resia resia…
Divano divano re divano resi
Divano resia Divano resia
Divano divano re divano resia
Divano resia resia…
Era (Eric Levi), “Divano”. (Listen here!)

… Ùˆ آن‌گاه نتیجه‌ی یک دختر بلوند ظریف Ùˆ نازنازی Ùˆ یک مرد سیاه زنگی با عضلات بیرون‌زده می‌شود یک نی‌نی‌ی شکلاتی!