وحشی‌گری که شاخ و دم ندارد. همین چند دقیقه‌ی پیش خبر را خواندم: تعداد زیادی از فعالان جنبش زنان در جلوی دادگاه انقلاب دست‌گیر شده‌اند. تاسف‌بار است. نمی‌دانم فرماندهان و دست‌گیرکنندگان دقیقا چرا چنین کرده‌اند. چه نیازی برای چنین سرکوبی وجود دارد؟ از چه می‌ترسند؟ آیا فعالیت این افراد این‌همه بر ضد موجودیت ج.ا. است که چنین واکنش‌ای (و واکنش‌های مشابه در یکی دو سال اخیر) را ایجاب کند؟
نمی‌دانم، اما حدس می‌زنم فعالیت چنین جنبش‌ای تاثیر کوتاه‌مدت ندارد و از طرفی، به نظرم سرکوب خشن و مقطعی نمی‌تواند جلوی یک جنبش با تاثیر بلندمدت را بگیرد (سرکوب گروه سیاسی دم انتخابات (مثلا دست‌گیری‌ی رهبر گروه) می‌تواند تاثیرگذار باشد چون فعالیت گروه سیاسی بر انتخابات تاثیر کوتاه مدت دارد (در چند ماه می‌توان پیروز شد یا شکست خورد)، اما تاثیر جنبش زنان میان‌مدت و بلندمدت است و سرکوب‌ای که فوق‌اش چند ماه آن‌ها را در لاک فرو ببرد تنها چند ماه تاثیر نهایی را عقب می‌اندازد و چند ماه هم که در ده بیست سال به حساب نمی‌آید).

به این فکر می‌کنم که نکند دلیل این سرکوب‌ها برای سرگرم‌کردن عامه‌ی مردم و منحرف‌کردن پیکان اعتراض‌ها از گند اساسی باشد. مطمئن نیستم حدس‌ام درست باشد یا نه، اما گمان می‌برم که افزایش فشارهای اجتماعی و اقتصادی (گیردادن به جوان‌ها در خیابان، گشت‌های جمع‌آوری‌ی دیش ماه‌واره، نامتعادل‌شدن قیمت گوجه فرنگی، کتک‌زدن اعتراض آرام و غیره) راه‌ای مناسب برای منحرف‌کردن فکر مردم از تفکر به *اندیشه‌ی واقعی* است. آیا همه‌ی این‌ها برنامه‌ریزی شده است؟

—

خبرهای دست‌گیری را در زیر -تکه تکه- می‌آورم. مطابق معمول، توضیحات خود را در بین [ ] خواهم نوشت.

صبح امروز طبق فراخوان قبلی، عده‌ای از فعالان جنبش زنان ایران کنار در ورودی دادگاه انقلاب حضور پیدا کردند تا نسبت به روند غیرقانونی بازداشت، بازجویی و دادگاه فعالان جنبش زنان در یک سال گذشته اعتراض کنند (1).
[خیلی بامزه نیست آدم برود درباره‌ی روند غیرقانونی‌ی بازداشت‌های اخیر اعتراض کند، بعد خودش به طور غیرقانونی بازداشت شود؟ شاید مشکل این است Ú©Ù‡ این فعالان عزیز نمی‌دانسته‌اند “غیرقانونی” جدا “غیرقانونی” است.]

بنا بر گفته حاضران بعد از حدود نیم ساعت از حضور افراد که پلاکاردهایی را در دست داشته و در سکوت تجمع کرده بودند، دو مامور نیروی انتظامی، یک مامور لباس شخصی و یک زن ملبس به چادر به سوی تجمع کنندگان آمدند و شروع به ناسزاگویی کرده و پلاکاردهای حاضران را پاره کردند. این ماموران تلفن همراه یکی از زنان را ضبط کرده و اعلام کردند که از بالا دستور آمده است زود محل را ترک کنید و ماشین های ماموران در راه هستند (1).
[آیا شما هم مثل من در عجب‌اید که این مامور بالاخره خوبِ دوستان ما را می‌خواسته یا بدشان را؟ هم فحش داده، هم گفته زودتر فرار کنید که قرار است جمع‌تان کنیم! امیدوارم حسابی عکس از این زد و خورد گرفته شده باشد و البته باقی بماند.]

بنا بر آخرین اخبار، یک افسر نیروی انتظامی در حال کتک زدن، هول دادن Ùˆ ناسزاگویی به زنان تجمع کننده است. Ùˆ زنان را با جملاتی همچون “همه شما را از درخت آویزون Ù…ÛŒ کنیم” Ùˆ “همه تون را بازداشت Ù…ÛŒ کنیم” تهدید Ù…ÛŒ کنند (1).
[تهدید دوم‌شان که انجام شد. امیدوارم اولی‌شان را بلوف‌زده باشند. دوست‌داشتنی‌ها!!!]

نوشین احمدی خراسانی، پروین اردلان، شهلا انتصاری و سوسن طهماسبی پنج تن از فعالان جنبش زنان که امروز قرار بود دادگاه آنها برگزار شود، در حمایت از دیگر یاران جنبشی خود از دادگاه بیرون آمدند که همه آنها نیز بازداشت شده‌اند(2).
[این هم خنده‌دار بود. در دادگاه تلاش می‌کنند ثابت کنند که باید تو بروی زندان! بعد اگر نتوانستند قانع‌ات کنند، اجازه می‌دهند از دادگاه بیرون بیایی و بعد بیرون که آمدی بازداشت‌ات می‌کنند و می‌فرستند زندان. مهم خفقان است، بهانه به هر حال جور می‌شود.]

ماموران سر ناهید جعفری را به در مینی بوس کوبیده اند که در نتیجه این ضرب و شتم، دندان های ناهید جعفری شکسته است و ماموران از بردن وی به اوژانس امتناع می کنند (2).
[خاله‌خرسانه مهرورزی کرده‌اند گلابی‌ها! امیدوارم … Ú†Ù‡ بگویم؟!]

اسامی بازداشت‌شده‌گانی که تا الان به دست ما رسیده است(3):
نوشین احمدی خراسانی- پروین اردلان- ناهید کشاورز- محبوبه حسین زاده- محبوبه عباسقلی زاده- نیلوفر گلکار- پرستو دوکوهکی- مریم میرزا- مریم حسین خواه- ناهید جعفری- مینو مرتاضی- فاطمه گوارایی- شهلا انتصاری- سوسن طهماسبی- آزاده فرقانی- ژیلا بنی یعقوب- ناهید انتصاری- شادی صدر- ساقی لقایی- ساغر لقایی- الناز انصاری- سارا ایمانیان- جلوه جواهری- زارا امجدیان- زینب پیغمبرزاده – نسرین افضلی- مهناز محمدی- سمیه فرید- فریده انتصاری- رضوان مقدم
[امیدوارم همه‌ی این افراد -که یکی دو نفرشان از دوستان‌اند- به زودی آزاد شوند، امیدوارم خیلی اذیت‌شان نکنند، امیدوارم بعد از آزادی مایوس نشوند و هم‌چنان به راه‌شان ادامه دهند. می‌دانم که از دور نشستن و تایپ‌کردن راحت‌تر از دست‌گیرشدن است، اما به هر حال من که نمی‌توانم آرزو کنم که مایوس شوند.]

تکمیلی:
این نوشته‌ی لرد را هم بخوانید. درباره‌ی طرحِ بازی است. من با این‌که باید دید چه بازی‌ای به صرفه‌تر و مفیدتر است -برای کل جامعه- موافق‌ام. نمی‌دانم این بازی‌ی فعلی چقدر خوب بوده یا بد، اما به نظرم هر جنبش‌ای باید در چنین زمینه‌ای خوب تعمق کند. حدس می‌زنم چنین اندیشه‌ی درازمدت‌ای در بیش‌تر فعالیت‌های اصلاح‌طلبانه‌ی ایران وجود ندارد.