باید مراسم را ساده برگزار کنم: سال نوی‌تان مبارک! (:
باشد که دوستان‌ام و خواننده‌های‌ام سال خوب، شاد و سلامت‌ای داشته باشند.
هنوز تقریبا به هیچ‌کس تبریک عید نگفته‌ام، هیچ نامه‌ای را بازپاسخ(!) نگفته‌ام و برخلاف سال‌های پیش که نفر نفر نامه‌ی جداگانه می‌نوشتم، امسال حتی یک نامه‌ی جمعی هم نفرستادم (نگفته بودم؟!). حالا نمی‌دانم بشود یا نشود. اگر شد که چه به‌تر، نشد که چه بد.
سالِ نو چندین ویژگی‌ی خاص برای‌ام دارد. یکی‌اش این‌که مثل آن جانور نجیب کار روی سرم ریخته است (نمی‌دانم بگویم الکی یا نه؟ به هر حال ریخته.) الان که این‌جای‌ام دلیل‌ای ندارد جز دل‌گندگی‌ی اکتسابی (شاید هم ذاتی؟!) عجیب و غریب‌ام!
فعلا غرغر نمی‌کنم (چون وقت نیست!)،‌ امیدوارم بعدا هم یادم برود.
آها! سالِ نوی شما هم‌چنان مبارک، دم شما هم سه چهارک (فلسفه‌ی این را نفهمیدم آخر سر!).