ضدخاطرات

نه هدف وسیله را، و نه اخلاق هدف را، که وسیله اخلاق را و اخلاق هدف را.
و وسیله نه فقط چکش و موتور که پروتئین و اتصال نیز.

امروز اشتباه بدی کردم. متاسفم!

داستان ننویسید امنیت جانی ندارید. (این‌جا)

“Ùˆ آنان به هنگامی Ú©Ù‡ چراغ‌ها خاموش شود دست از عبادت کشیده، سر در جبین فرو برده، ذکر شیطان کنند.”

نامه داده است Ú©Ù‡ من دو روز دیگر می‌آیم آزمایش‌گاه Ùˆ هر Ú†Ù‡ کتاب جلوی چشم‌ام بیاید یک مهر “متعلق به آزمایش‌گاه” می‌زنم Ùˆ اگر می‌خواهید کتاب‌های‌تان جانِ سالم به در برند زود بیایید Ùˆ در یابیدشان Ùˆ اسم‌تان را درشت روی‌شان بنویسید Ú©Ù‡ غفلت موجب پشیمانی است.
عجبا! نمی‌شود کتاب‌ات را چند روز تنها بگذاری!

من و مجله‌‌ی الکترونیکی‌ی هزارتو هم برنامه‌ای داشته‌ایم برای خودمان. قرار بود از همان شماره‌های نخست از نویسندگان‌اش باشم و بنویسم و واقعا هم قرار بود که بنویسم، اما اولین نوشته‌ام همین یکی دو روز پیش به هوا رفت در هزارتوی لذت.
نوشته‌ام “از لذت Ùˆ آدم‌ها” نام دارد. ابتدای‌اش را بخوانید:

(Û±)
بوی عود می‌پیچد در خنکای اتاق پرده‌کشیده‌‌ی نیمه‌تاریک؛ و عطر تن‌اش می‌دود به میان زلف‌های پریشان او.
برق چشمان‌اش تاب برمی‌دارد و از اشک‌گاه بالا رفته، کمان کشیده، سر می‌خورد پایین و بر گونه‌اش اشک‌گونه تاب‌تاب‌خوران پایین می‌آید، لبان‌اش را مرطوب کرده، گردن‌اش را نرم و تن‌اش را گرم و سکوت‌اش را شهوت‌بار.
برق چشمان‌اش که ماه‌ای است پیکر چشم‌بسته‌ی او را کر و کور به دنبال خود کشیده، در این معبد تنانگی می‌شود ماری به دنبال جفت‌ای، بالای درخت پیچیده. شهوتِ سکوت‌اش می‌شود درخت و برق چشمان‌اش می‌شود سیب و تن‌اش می‌شود گناه.
تن و سیب و برق چشمان‌اش که باشند، آن وقت چاره‌ای نیست جز این‌که دستان پسرک مار شده، بی‌صدا از پشت بلغزند زیر پیراهن سپیدِ تن‌نمای دخترک، بر سطح نم‌ناک پوست کشیده‌ی گندم‌گون‌اش بخزند بالا، شرم‌گین به دور پیکر خوش‌تراش‌اش پیچیده، آرام از آن پشت منتظر بمانند برای طعمه‌ای دیگر و خواهش‌ای دگر.
برق چشمان دخترک که پشت پلک‌های خمارش پنهان می‌شود، لب‌های پسرک به گردن‌اش نزدیک شده، دخترک گردن خم کرده، مستِ گرمای پسرک می‌شود و پسرک نیز او را تشنه می‌بوید و محکم می‌بوسد.
پسرک قدم‌ای به جلو گذاشته، پاهای دخترک چون تن‌ای بی‌جان روی زمین کشیده شده، پسرک استوار دست‌های‌اش را بر پشت او ستون کرده، دخترک رها شده،‌ پسرک او را خم کرده، دخترک بر تخت دراز کشیده،‌ پسرک لب‌های او را بوسیده، دخترک در تمنای تنْ تن‌شده، پسرک …،‌ دخترک …

و بقیه‌اش را هم در خود هزارتو بخوانید!

و ساعت‌های محکم بر گریبان‌شان بسته!

عجب!

[خارجی، کنار دکه‌ی روزنامه فروشی]
پسر کنار پیش‌خوان ایستاده است و دارد روزنامه‌ای را از زیر دسته‌ی روزنامه‌ها در می‌آورد.
مرد نزدیک‌اش می‌شود و می‌گوید:
-دو تا خانم ایتالیایی، دو تا ایتالیایی.
پسر روزنامه را بالاخره می‌کشد بیرون.
-دو تا ایتالیایی نمی‌خوای؟
پسر سرش را کمی کج می‌کند و اخمکی می‌کند.
-دو تا خانم! دو تا! ایتالیایی!
پسر لای روزنامه را Ú©Ù‡ تیتر زده “روز ملی افتخار هسته‌ای” باز می‌کند.
-ایتالیاییش نبود؟
مرد درنگ‌ای می‌کند، راه‌اش را می‌گیرد و می‌رود.
پسر زیر لب می‌گوید: “بدرود ایتالیا!”
[صحنه تاریک می‌شود،‌ صدای هن هن نامشخص‌ای می‌آید.]

اگر زبان نه ابزار ارتباط که ابزار اعمالِ قدرت است،
به‌تر نیست گوش‌های‌ام را بگیرم و دهان‌ام را ببندم؟

زبان: ابزار ارتباط
زبان: ابزار اعمال قدرت
زبان: ابزار جلبِ حبِ یار

کدامین‌اش؟
[سکوت]

شبکه‌ای در هم از رابطه‌های انسان با انسان‌های دیگر و موقعیت نسبی‌ی او به اجسام و مکان‌ها. غیرقابل اشاره. یکتا. نفی‌ناپذیر. نقص‌دار اما مقاوم در برابر پالایش و تغییر.

این هم مدرسه‌ای‌های ما هم غریب شادند!
ما سنت چندین Ùˆ چند ساله‌ای داریم Ú©Ù‡ روز دوازده فروردین به مناسب‌های مختلف -از جمله تجدید بیعت با اهل بیعت- جمع می‌شویم در پارک ملت (منظور از “ما” هم همان هم‌مدرسه‌ای‌های مذکور است). برنامه‌ی امسال هم مثل سال‌های پیش یکی دو روز پیش اعلام شد با این تفاوت اساسی Ú©Ù‡ نه ساعت داشت Ùˆ نه مکان Ùˆ نه هیچ چیز دیگری!
زبان‌ام از به کارگیری‌ی زبان درون‌گروهی قاصر است، اما برادران، %@#$!~@#!!!

فکر کنم مشکل این بود Ú©Ù‡ محمد سولی (رحمت خدا دو تا دو تا بر او وزد!) Ú©Ù‡ پایه‌ی برنامه‌ریزی Ùˆ غیره بود رفته است به سفر Ùˆ … !