نشستم Ùˆ فکر کردم به تمام خاطراتی Ú©Ù‡ با هم داشتیم Ùˆ تک تک نوشتم‌شان. دو سه صفحه خاطره شد – نه بیش‌تر. خاطراتی Ú©Ù‡ از نه ده سالگی‌ام آغازیده بود Ùˆ در هجده نوزده سالگی‌ام به پایان رسیده بود. بعد همه‌شان را برای‌ات فرستادم Ùˆ همین چند دقیقه‌ی پیش نامه‌ات را دریافت کردم.

حسِ این لحظه‌ام چیزی نیست جز سوپر-نوستالژی! حسِ مطبوع‌ای از گذشته‌ی بسیاری دوری که از صمیم قلب دوست می‌داشتم که گذشته نبود و حال بود و می‌توانستم با چشم‌های‌ام ببینم‌اش و با گوش‌های‌ام بشنوم‌اش و با انگشتان‌ام لمس‌اش کنم.

م. عزیز،
می‌دانی … دوست می‌داشتم همه چیز را ول کنم Ùˆ بیایم ببینم‌ات Ùˆ بنشینیم Ùˆ از سر شب چای‌ای با هم بخوریم Ùˆ حرف بزنیم Ùˆ حرف بزنیم Ùˆ حرف بزنیم تا خودِ خروس‌خوانِ صبح.

گاهی فکر می‌کنم دارم وقت خودم را تلف می‌کنم. گاهی به کله‌ام می‌زند که حالا هم نفهمیدم سرعت هم‌گرایی X به X0 چقدر است تفاوت‌ای در دنیای من -آن‌گونه که می‌تواند باشد، و نه آن‌گونه که هست- نمی‌کند. و اگر هم نفهمیدم راز رسیدن به AI چیست زیاد هم اشکال‌ای ندارد. نه برای من و نه برای دیگران.

عجیب است … دوست داشتم اینک جای دیگری در دنیا می‌بودم. جای دیگری غیر از این خراب‌شده‌ی لعنتی! Ú©Ù…ÛŒ خسته شده‌ام از خودم Ùˆ آدم‌های‌ام. درست می‌شود، موقتی است، زمان می‌برد Ùˆ دوباره فراموش‌اش می‌کنم،‌ می‌دانم، می‌دانم!

—

م. نازنین،
همه‌ی این‌ها را گفتم، اما نمی‌دانم باور می‌کنی یا نه که حتی چهره‌ات را نیز به خاطر نمی‌آورم. کاش می‌دیدم‌ات.