اشتباه نکنم سال دوم دبیرستان بود یا شاید هم سال سوم. زنگ‌های ورزش که می‌شد بعد از دویدن‌های دور زمین و نرمش و کارهای غیرهیجان‌انگیز و تکراری‌ی دیگر که یک بیست دقیقه نیم ساعت‌ای طول می‌کشید، معلم ورزش‌مان، آقای خوشخوان، ول‌مان می‌کرد هر کاری دل‌مان‌ خواست بکنیم. در آن زمان آدم‌ها دو دسته می‌شدند: آن‌هایی که می‌رفتند پی کارشان و آن‌هایی که هیجان‌زده توپ‌ای را دولایه می‌کردند و می‌پریدند وسط زمین فوتبال.
تا این‌جای‌اش مثل همه‌ی زنگ‌های ورزش مدارس پسرانه است. فرق‌اش در این بود Ú©Ù‡ ما آن سال دیگر یارکشی نداشتیم، بلکه همیشه دو تیم می‌شدیم: تیم استقلالی‌ها Ùˆ تیم پرسپولیسی‌ها. یعنی از قبل معلوم بود Ú©Ù‡ مثلا فلانی در این تیم نخواهد بود چون Ú©Ù‡ رنگ‌اش فرق می‌کرد! من اولین بار به همین بهانه با ایمان دوست شدم – هر دو استقلالی بودیم. هر دو هم بیش‌تر عقب‌های زمین بازی می‌کردیم Ùˆ البته یک فرق بزرگ داشتیم Ùˆ آن هم این‌که ایمان خوب بازی می‌کرد Ùˆ من بد!

الان دیگر چیزی به خاطر نمی‌آورم جز صحنه‌های پراکنده و حرف‌های منقطع. چیزی که می‌خواهم بگویم این است که ایمان از نظرم همیشه یکی از مهربان‌ترین آدم‌هایی بود که دور و برت می‌دیدی. نه این‌که بچه‌ی آرامی باشد که هم آرام بود و هم گاهی کانون شلوغی‌ها، اما نه، ایمان مهربان بود و من نمی‌دانم چگونه بگویم بین این همه صفت چرا این یکی را انتخاب کرده‌ام. او مهربان بود!

دو سه سال بعد، توموری در مغز ایمان زاده شد. یادم است همان سال اول دانش‌گاه‌رفتن‌مان بود. مدت‌ها بستری بود و نگران‌اش بودیم. آن یک باری که در بیمارستان دیدم، درست و درمان هوشیار نبود. اما عمل کرد و خوب شد و به نظرم همه چیز دوباره مثل قبل شده بود. یعنی این‌طور تصور می‌کردم.

ایمان را باز می‌دیدم. نه مثل قبل هر روزه -که هم‌دانش‌گاهی نبودیم- اما یکی دو سال یک‌بار چرا. معمولا در همان برنامه‌های دوازده فروردین‌مان در پارک ملت. و او به طرز غریبی شاد بود.

آمدم این‌جا و دیگر ایمان را ندیدم. سه چهار سالی می‌شود به گمان‌ام. بعد ناگهان چند وقت پیش ای‌میل‌ای زدند که حال ایمان خوب نیست و برای‌اش دعا کنید. یعنی باز آن غده‌ی لعنتی؟ و باز چند هفته‌ای دیگر خبری نشد. حال امروز صبح بیدار می‌شوم، هنوز چشم‌های‌ام را درست و حسابی باز نکرده می‌بینم نامه‌ای آمده که می‌گوید دوست‌مان ایمان از پیش‌مان رفت. به همین سادگی؟ به همین سادگی!

ایمان عزیز،
نمی‌دانم خدایی هست یا نیست. امیدوارم که باشد. اگر هست، خدانگهدار!

—

یادداشت پویان: بغل دستی
یادداشت لرد شارلون:به یاد ایمان حیدریان