ضدخاطرات

ناخوش‌آیند وقتی است که دیگران انتظار داشته باشند کردار/گفتارت با ذکر همه‌ی انگیزه‌های پنهان و ناپنهان با جزییات کامل توضیح داده شود و در نهایت هم بابت‌شان عذرخواهی بکنی.

غم‌انگیز وقتی است که نگران حرف/نظر دیگران راجع به خودت باشی و خواسته/ناخواسته خفقان بگیری.

دردناک وقتی است که محیطت نگذارد آن‌گونه بیاندیشی/بگویی/رفتار کنی که دوست داری.

همان‌طور که «این یک چپق نیست».

 

چند روز پیش نابخردی به وبلاگ ضدخاطرات حمله کرد و صفحه‌ی اول‌اش را با نوشته‌ی نژادپرستانه‌/کورمذهبانه‌ای تغییر داد.

به نظر می‌آید آن نابخرد از قدیمی‌بودن نرم‌افزار مدیریت وبلاگ‌ام سود جسته بود تا نیت شوم خود را عملی کند. به همین خاطر تصمیم گرفتم تا نرم‌افزار مدیریت وبلاگ را به روز کنم و برای تنوع هم که شده قالب آن را عوض کنم. امیدوارم از آن خوش‌تان بیاید. در ضمن تا یادم نرفته بگویم اگر در کارکردن با آن مشکل‌ای دارید، به‌ام بگویید (اگر ایرادی می‌بینید، می‌توانید لطف کنید و بگویید از چه مرورگری استفاده می‌کنید؟).

—

با تشکر از رامین عزیز برای راه‌نمایی‌های‌اش و لرد شارلون بزرگ‌وار برای اعلام آمادگی برای جهاد!

هدف این پست فقط سلام و احوال‌پرسی است و هیچ کاربرد دیگری برای آن از پیش در نظر گرفته نشده است.

پ.ن.۱: دارم کتاب Status Anxiety از Alain de Botton را می‌خوانم. کتاب کمی کش‌دار است، اما خواندن‌اش دوست‌داشتنی است.
پ.ن.۲: خبرهای این روزها کم نیستند، حس مرتب‌کردن‌شان نیست.
پ.ن.۳: الان ژاپن هستم. شهر «کوبه» (Kobe).