ای دل دگر گولم مزن؛ مه بشته گولت ناخورم
به آهنگ آدم Ù¾ÙˆÚ†Â Ù…ØØ³Ù† نامجو گوش می‌دادم. صدای‌اش را Ùˆ شعرش را دوست داشتم. می‌خواستم ببینم Ú©Ù‡ شعر سروده‌ی کیست: نامجو یا دیگری؟
معلوم شد شعر از نامجو نیست، از ابراهیم منصÙÛŒ است، شاعر جنوبی Ú©Ù‡ گویا بیش‌تر در دهه‌ی چهل خورشیدی ÙØ¹Ø§Ù„ بود. گشتن نمی‌خواست تا صدای زیبا Ùˆ بس غم‌انگیزش را بشنوم. امشب همه‌اش به این قطعه گوش می‌کنم Ùˆ Ùکر می‌کنم مگر می‌شود از این غم‌گین‌تر هم شعر Ú¯ÙØª Ùˆ خواند؟
مَوا برم تنها بَشÙÙ…Ø› تنها Ùقط وا سایه خو
ساعت تلخ Ø±ÙØªÙ†â€ŒÙ‡Ø› Ù…ÙÙ‡ خوب اÙَهمÙÙ… غایه خودو روز تلخ زندگی؛ قصه‌ی تلخ Ù…ÙØ±Ø¯ÙŽÙ†â€ŒÙ‡
امید یَک روز زندگی؛ دنبال خو وا گور بردن‌های دل دگر گولÙÙ… مزن؛ مه Ø¨ÙØ´ØªÙ‡ گولت ناخÙورم
برگشتنی Ù†ÛŒ ای Ø³ÙØ±Ø› دنبال خو بی تو نابَرمآدم پوچی مثل Ù…Ùه؛ کجا Ø¨ÙØ±Ùت Ú©Ù‡ جاش بشه
با Ú†Ù‡ زبونی Ú¯Ù¾ بزن؛ تا یکی آشناش بشهموا از این‌جا دور بَشÙÙ…Ø› جایی Ø¨ÙØ±Ù… Ú©Ù‡ Ú†ÙˆÚ© اَرم
غیر از خیال خوب خوم؛ چیزی نَهَسته تو سرمای دل دگر گولÙÙ… مزن؛ مه Ø¨ÙØ´ØªÙ‡ گولت ناخÙورم
برگشتنی نی ای Ø³ÙØ±Ø› دنبال خو بی تو نابَرم.
Ù¾.Ù†: موقع سعی برای نوشتن متن شعر، Ú©Ù‡ از این‌جا Ùˆ این‌جا برای تصØÛŒØ نهایی‌اش Ú©Ù…Ú© Ú¯Ø±ÙØªÙ…ØŒ به این Ùکر می‌کردم Ú©Ù‡ کاش با لهجه‌های بیش‌تری در ایران آشنا بودم. کاش دوستان غیرتهرانی‌ام لهجه‌شان را ØÙظ می‌کردند Ùˆ با همان لهجه‌ی Ù…ØÙ„ی‌شان ØµØØ¨Øª می‌کردند. گرچه گویا ÙØ´Ø§Ø±ÛŒ بر ایشان بود برای تلاش برای تقلید لهجه‌ی «استاندارد» تهرانی. آیا به خاطر ترس از مسخره‌شدن بود؟ یا چیزی دیگر؟ نمی‌دانم. الان دل‌ام برای شنیدن صد جور، یا دیگر ده جور، دیالکت مختل٠پارسی تنگ شده است.