آدم گاهي دل‌اش يک دوربين ديجيتال مي‌خواد تا اگر دست داد يک فوتولاگ هم راه بيندازه،
و گاهي هم هوس يک MP3 Player گردالي مي‌کنه،
گاهي دل‌اش خورشت قرمه‌سبزي مي‌خواد،
و بعضي وقت‌ها هم پيتزاي کاري ميل مي‌کنه!
عجيب اينه که گاهي دل‌اش از همون جلبک‌هاي بوگندويي مي‌خواد که ژاپني‌ها توي هر غذايي‌شون حتما يکي مي‌چپونن و زماني حاضر نبود به‌ش نگاه کنه (و حتي از ده متري هم بوي‌اش تا گوش دروني‌ي آدم نفوذ مي‌کرد)،
Ú©Ù… پيش نمي‌آد Ú©Ù‡ آدم دل‌اش بخواد به دختر دو سه دهات اون طرف‌تر نگاه کنه (هممم …)ØŒ
و حالا کاري ندارم به اين‌که گاهي دل‌اش لک مي‌زنه براي بازي کردن با گربه!
اين‌ها به کنار،
گاهي هم هوس 7 جلد قطور “غرش توفان” خوندن هم‌راه با خربزه خوردن مي‌کنه،
و چه مي‌دونم،
يک‌هو دل‌اش مي‌گيره براي اين‌که فقط يک فصل کتاب Learning and Generalization قرمز گوجه‌ايش رو بخونه (و براي همين مي‌گيره کتاب رو با خودش اين طرف و او طرف شهر مي‌بره و عمرا هم بخونه)،
و گاهي هم دل‌اش لک مي‌زنه براي ترس زمان بمباران و موشک باران و هيجان آن زمان‌ها.
و خلاصه اين‌که،
آدم گاهي دل‌اش مي‌خواد يک کارهايي بکنه!
کي مي‌دونه: شايد حق داره!
ولي مگه مي‌تونه؟!