امروز Ú©Ù‡ به خانه آمد، بسته‌اي رنگارنگ با خودش به هم‌راه آورد. پرسيدم چيست. چيزي نگفت. کمي دور Ùˆ بر بسته چرخيدم تا ببينم مي‌فهمم يا نه Ùˆ سپس با احتياط بلندش کردم. به‌ام گفت دست نزنم. ترسيدم Ùˆ آن را ول کردم. از دست‌ام افتاد Ùˆ بي‌صدا افتاد روي تخت. او به من گفت Ú©Ù‡ ديگر به آن دست نزنم. خوشبختانه مشکلي پيش نيامد. من از تخت به پايين خزيدم. ديدم Ú©Ù‡ او ÙŠÚ© کاغذي برداشت، ÙŠÚ© چيزهايي روي‌اش نوشت، در بسته را باز کرد Ùˆ کاغذ را در آن انداخت. دوباره به او نزديک شدم. نگاه کنجکاو مرا Ú©Ù‡ ديد، گفت: “اين ژينگول مينگوله چشم‌ات را گرفته؟” نفهميدم منظورش را. گفت “بيا جلو”. من هم رفتم جلو. درش را باز کرد Ùˆ ÙŠÚ© چيز عجيبي از آن در آورد. از او پرسيدم اين چيست؟ گفت “خرس”. شبيه به آن را قبلا در عکس‌ها ديده بودم اما آن شي با همه چيزهاي مشابه ديگري Ú©Ù‡ ديده بودم تفاوت داشت. نمي‌توانم دقيقا توصيف کنم. شبيه خرس بود، اما زنده نبود; شبيه خرس بود، اما نسبت‌هاي‌اش تفاوت اساسي داشت; Ùˆ گمان‌ام اصلا نمي‌توانست تصميم‌گيري کند – در آن چند دقيقه Ú©Ù‡ اصلا هيچ تصميم مشاهده‌پذيري نگرفت. قبلا گمان مي‌کردم Ú©Ù‡ خرس‌هاي واقعي حداقل گاهي تصميم‌گيري مي‌کنند. اما الان Ø´Ú© دارم. شايد برداشت اشتباه‌اي از عکس‌ها کرده بودم. پس ممکن است خرس‌ها موجودي باشند Ú©Ù‡ نه تنها زنده نيستند بلکه هيچ‌گاه تصميم‌گيري هم نمي‌کنند. هنوز گيج‌ام! مخصوصا Ú©Ù‡ او بعدا گفت Ú©Ù‡ اين ÙŠÚ© هديه است. عکس آن خرس را در همين پست مي‌آورم.