آنچه ميگويم را دقيق انتخاب كرده ام: جملات ديگران را صرفا تكرار نميكنم. وقتي ميگويم “من فكر ميكنم در وضعيت A بايد X را انجام داد” معادل تكرار يك قانون عرفي نيست. به اين معناست كه اگر اين حالت رخ ندهد خوشم نمي آيد. شايد ناراحت هم بشوم.
انگار بيشتر آدمها وقتي تازه با هم آشنا ميشوند حرف ديگري را گوش نميدهند (حتا اگر بشنوند). كمي كه گذشت كلمه كلمه حرف يكديگر را تجزيه و تحليل ميكنند ولي بعد از مدتي حساسيتشان نسبت به ارزش كلمات ديگري كم ميشود. آن وقت است كه ميبايست بيش از آنكه به كلماتي كه ميگويي دقت كني به تن صدايت توجه كني.
نميدانم … اگر اين درست باشد اصلا اين وضعيت را دوست ندارم.