خيلي دوست دارم انقلابِ اينترنتي‌ي بعدي‌ي فارسي‌زبانان، گسترش ويکي باشد. با اين‌که به تازگي جرقه‌هاي‌اش اين طرف و آن طرف ديده مي‌شود، اما به نظر من بعيد است وبلاگ‌بازهاي قهار امروزين حاضر باشند سادگي‌ي وبلاگ‌نويسي را رها کرده و به توليد و يا حتي انتقال محتواي اينترنتي بپردازند.
البته چنين انتظاري هم خيلي منطقي نيست: وبلاگ‌نويسي، ويکي‌نويسي و دسته‌ي ديگري که من آن را توليد و عرضه‌ي دانش در بستر اينترنت مي‌نامم سه مقوله‌ي جدا با توليدکنندگان مجزاي‌اند. وبلاگ‌نويسي براي کاري است و ويکي‌نويسي نيز براي کاري ديگر.
اگر کس‌اي بلد باشد خاطره‌نويسي کند، مي‌تواند وبلاگ نيز بنويسد. اما کس‌اي که مي‌خواهد به توليد ويکي بپردازد بايد در چند زمينه‌ي مختلف مطالعه‌اي قابل قبول داشته باشد و کس‌اي که مي‌خواهد توليد دانش کند بايد مطالعه‌اي عميق و جدي داشته باشد.
بخش‌اي از وبلاگ‌نويسانِ فعلي چنين زمينه -و علاقه‌اي- دارند و عملا خيلي از آن‌چه در وبلاگ‌هاي‌شان ديده مي‌شود قابليت تبديل به فرم‌اي ديگر را نيز دارد. در واقع آن‌ها کسان‌اي هستند که به دليل عموميت وبلاگ‌هاي در ميان فارسي‌زبان‌ها به سمت وبلاگ‌نويسي هل داده شده‌اند. مي‌توان انتظار داشت که اين عده به تدريج به سمت ويکي (يا فرم‌هاي دقيق‌تر دانش) حرکت کنند. اما به اعتقاد من درصد اين افراد آن‌قدر نيست تا بتوان شاهد انقلاب ويکي‌نويسي در زبان فارسي باشيم.
نکته‌ي مهم‌اي جا ماند: با وجود همه‌ي حرف‌هايي که زدم،‌ از نظر من وبلاگ‌نويسي آينده‌اي درخشان‌تر از ويکي‌نويسي -حداقل با کاربرد فعليِ آن که بيش‌تر دايره‌المعارفي است- دارد. ارزشِ ويکي‌نويسي فعلا براي‌ام گنگ و مبهم است. به هر حال حس مي‌کنم که‌ وبلاگ‌نويسي نبايد از بين برود و ويکي‌نويسي جاي‌گزيني براي آن نيست و نمي‌تواند باشد.