در پاسخ به این:
در دل‌زدگی‌ی بیناکنش‌گر دو هستی‌ی مستقل ولی مرتبط با هم نه در حق اطرافیان‌ات که در اطراف حق‌ات شروع می‌کنی به خوانش موقت تصویر خودت بر آینه مسیر غیرخطی ولی کفایت‌گر رابطه. اما اگر این تعامل با ناامیدی از گوناگونی‌ی تاثرات به سایه‌ی خوانش خود بر تصویر خودبسنده‌ی تو تقلیل پیدا کند، آن وقت تصویرها آرام‌آرام سایه و سایه‌ها آرام‌آرام به تهی‌یت منجر می‌شوند.
خدای‌ات خیر کثیرت دهاد! من یکی نمی‌توانم قبول کنم معناداری‌ی وجود رابطه در عین نبود تصویرهای شفاف دوست‌داشتنی را.