(تقدیم به پویان – بابت رنج‌های‌اش)

از نوای کشک‌های سابیده‌نشده
و ظرف‌های خسته‌ای که
روز به روز
و از شب تا سحر
آوای کف‌های ندیده و اسپنج‌های خشک را مویه می‌کنند؛
و به تلالوی گفتار
در سایه‌سار چراغ خاموش آشپزخانه
حسرت سبز و آبی‌ی تلویزیون را
قطره‌قطره،
به چربی‌های تن‌شان فرومالند [مگر پاک شوند Ùˆ مگر پاک می‌شوند؟] –
به خداوندگار باتری‌ها پناه می‌برم:
تا برقی از قهر
بفرستد
-در این سوسوی جیرجیرک‌ها-
و همسایه‌هایی که
(سرد
تاریک
منجمد)
چون مردان همیشه مدفون خشایارشاه -کور-
خواب‌های وحشی‌شان،
به انتظار صدای هیم هیم و هن هن ماشین لباس‌شوی‌ی من نشسته است.
آیا صدای‌اش بی‌کف خواهد بود؟