نکته‌ی جالب این است که خیلی از هم‌دانش‌گاهی‌های هم‌وطن‌ام را نمی‌شناسم و جالب‌تر این‌که گویا خودشان خودشان را می‌شناسند. عجب!
حالا سوال این است: چیز زیادی را از دست داده‌ام؟!
پاسخ: نمی‌دانم!

تکمیلی: به این فکر کردم که چطوری می‌توانم بفهمم آیا چیز زیادی را از دست داده‌ام یا خیر. یک تکنیک‌اش استفاده از symmetrization است. یعنی این‌که برای مقایسه‌ی امید ریاضی (چیزی که باید با آن مقایسه کنیم ولی در دست‌رس نیست) با متوسط تجربی (که نشان می‌دهد احتمال این‌که رابطه‌ای این وسط ایجاد شود که خیلی خوب است)، بیاییم یک سری ghost sample ایجاد کنیم، بعد متوسط تجربی‌ی ghost sampleها را با متوسط تجربی‌ی نمونه‌های فعلی مقایسه کنیم. بعد می‌توان نشان داد که تفاوت متوسط‌های تجربی به تفاوت متوسط تجربی و امید ریاضی مربوط است. بعد همه چیز حل می‌شود!
تکمیلی‌تر: به نظرم مشخص شد که چرا همه‌ی هم‌دانش‌گاهی‌های ایرانی را نمی‌شناسم. (;
مکمل: البته نباید در نظر نگرفت که در حال حاضر دوستان خیلی خوبی هم این‌جا دارم!
مکمل‌تر: شاید چون به منبع لایزال(!)‌ نیکی دست پیدا کرده‌ام، دیگر نیازی به بیش‌تر کردن‌اش ندارم. همان قضیه‌ی جمع بی‌نهایت‌ها که فرقی ایجاد نمی‌کند.
استکمال: شاید هم نه!
اکتمال: به هر حال آدم باید ببیند تابع توزیع چطوری است.
شاید راه‌حل این باشد که از یک فیلتر غیرخطی استفاده کنیم. آن وقت می‌توان با خیال راحت نشست و بهره برد. نکته‌اش اما این است که این فیلتر نباید هزینه‌ی زیادی داشته باشد.