فیلم‌ای که می‌بینید، دقایقی از مسابقه‌ی مینی‌گلف بین روبات‌ای به نام Happy و مایکل بولینگ است.
بچه‌های [بیچاره‌ی] درس‌ای به نام Robotics Challenges در دانش‌گاه ما (دپارتمان علوم کامپیوتر؛ دانش‌گاه آلبرتا) حدود یک ترم زحمت کشیدند تا بتوانند به این روبات حالی کنند که چگونه مینی‌گلف بازی کند.

روبات‌ای که می‌بینید، یک Segway است که روبات‌ای دو چرخ با تعادل دینامیکی است. یعنی اگر خاموش باشد،‌ چپه می‌شود. در واقع دینامیک روبات شبیه به یک آونگ معکوس است و اگر به طور فعال کنترل نشود، سقوط می‌کند. با وجود این‌که کنترل روبات پیچیده‌تر است و روبات در ذات ناپایدار است، اما در عوض قابلیت حرکت روی سطوح ناهموار را دارد.
کاری که بچه‌های این کلاس انجام داده‌اند، نوشتن نرم‌افزارهایی بوده است که نقشه‌ای از محیط به دست بیاورد،
حرکت‌اش را برنامه‌ریزی کند، و در نهایت چوب گلف را حرکت دهد و به توپ ضربه بزند.

کسانی که در پروژه‌های روباتیک شرکت کرده‌اند می‌دانند که راه‌انداختن یک روبات برخلاف ظاهر هیجان‌انگیزش، یکی از مزخرف‌ترین کارهای ممکن برای بیش‌تر افراد است (البته کسانی را می‌شناسم که ادعا می‌کنند از کار با روبات لذت می‌برند.)
کار کردن با یک روبات، بسیار وقت‌گیر است، دردسر بسیار زیادی دارد، وقایع پیش‌بینی‌نشده معمول‌اند، و به نظر من بازده پژوهش به کمک روبات خیلی کم است (یعنی بیش‌تر وقت‌ات را به راه‌انداختن روبات سپری می‌کنی و کم‌تر وقت‌ات را به کشف چیزهای تازه).
نتیجه‌اش این‌که وقتی این بچه‌ها چنین روباتی را راه انداخته‌اند، می‌دانم که واقعا زحمت کشیده‌اند و اعصاب‌شان خرد شده است. همین‌جا به دو سه نفری‌شان که این‌جا را می‌خوانند تبریک می‌گویم!