ضدخاطرات

این هفته‌ی اخیر پوست‌ام بگی Ù†Ú¯ÛŒ کنده شد. در واقع قانون Ú©Ù„ÛŒ این است Ú©Ù‡ هر Ú†Ù‡ به آخر ترم نزدیک‌تر می‌شوم، سرعت پوست‌کندگی هم بیش‌تر می‌شود. البته این برای یک برنامه‌ی تحصیلات تکمیلی تقریبا طبیعی است (مثلا در دانش‌گاه تهران هم همین‌طور بود دقیقا. یک ماه اول اولین ترم‌ام بسیار زندگی شیرین بود، بعد به تدریج فشرده‌تر شد). طبیعی می‌نماید Ú©Ù‡ در لیسانس هم همین‌طوری باشد اما تا جایی Ú©Ù‡ به خاطر دارم دقیقا این‌طوری نبود. آخرهای ترم‌ها معمولا خیلی کار داشتم ولی قابل مقایسه با دوره‌های بعدی نبود. در دوران لیسانس کلا کارهای خیلی بیش‌تری می‌کردم: انجمن علمی، فلان جلسات ادبی Ùˆ … ! بگذریم …
آخرین پروژه‌ی این دست بهینه‌سازی مربوط می‌شد بهینه‌سازی‌ی مقید. باید یک SVM را تعلیم می‌دادیم که تعلیم آن منجر می‌شد به یک quadratic problem با قیدهای تساوی و ناتساوی‌ی خطی. تا به حال مسایل بهینه‌سازی‌ی مقید را با روش‌های کلاسیک حل نکرده بودم. تجربه‌ی جالبی بود و البته کمی دردسردار. چند نکته باعث شده بود که این تکلیف کمی بیش‌تر از تکلیف‌های پیشین اذیت‌ام کند: چند جلسه‌ای دیر رفته بودم سر جلسه‌ها و جزوه‌های‌ این بخش‌ام خیلی کامل و دقیق نبود. هم‌چنین کم‌تر از بخش‌های دیگر هم بلدش بودم. به نظر می‌رسد پیاده‌سازی‌ی مناسب این روش‌ها پیچیده‌تر باشد از روش‌های بهینه‌سازی‌ی بدون قید. یعنی برای این‌که این روش‌ها درست کار کند نه تنها الگوریتم‌های نامقیدتان باید درست کار کند (که مثلا برای روش‌ای مثل نیوتون همیشه آسان نیست)، بلکه با دردسرهای طبیعی‌ی روش‌های مقید -که باعث می‌شود مسایل از نظر عددی پیچیده و بدرفتار- نیز سر و کار داریم. مهم‌تر از این‌ها این که وقت خیلی کم‌تری برای این تکلیف داشتم. عملا چهارشنبه شب شروع کردم به برنامه‌نوشتن و گزارش‌اش را هم بعد از تمام شدن مهلت مقرر شروع کردم به نوشتن!!! نتیجه‌اش این شد که تا هفت صبح بیدار بودم. دفعه‌ی اول حدود یک هفته قبل از سر رسیدن مهلت، برنامه‌های‌ام کار می‌کردند. البته خیلی هم تقصیر من نیست چون نمی‌شود گفت خیلی تنبلی هم کرده‌ام.
اما خوش‌بختانه در آخرین لحظات روش‌های‌ام تا حدود قابل قبولی کار کردند. البته باز هم باید مقایسه شود ولی فکر کنم قابل قبول باشند.
اندکی راجع به روش‌هایی که پیاده‌سازی کردم بنویسم. با این‌که با این کارم از فرم معمول ضدخاطرات خارج می‌شوم اما تا این‌جای‌اش هم به اندازه‌ی کافی متفاوت شده است که نوشتن دو تا اسم عجیب و غریب را توجیه کند. یکی از روش‌های‌ام استفاده از augmented Lagrangian بود که یک روش exterior point بر اساس penalization است. این را با دو بهینه‌سازی‌ی نامقید steepest descent و damped newton حل کردم. روش دیگر اسم‌اش خارق‌العاده است: primal-dual interior point log-barrier!!! روش دوست‌داشتنی و هوش‌مندانه‌ای است که خیلی هم خوب کار می‌کند اما عیب‌اش این است که باید از یک راه‌حلی شروع کرد که قیدها را از همان ابتدا تامین کند. در نتیجه به کارگیری‌ی این روش کمی مشکل‌دار می‌شود. اما گویا ملت از این روش خوش‌شان می‌آید و اتفاقا جدیدا بسیار استفاده می‌شود.
به‌ترین پاسخ به دست آمده از آن روش دوم بود Ùˆ روش augmented Lagrangian با damped Newton هم به‌تر از آن دیگری -Ú©Ù‡ تقریبا پرت بود- کار کرد. دیگر چه؟! همین! آها … یک مقدار خاطره‌ی بی‌ربط:
این‌جا سرد شده است. در حدود -۱۵ تا -۲۲ درجه‌ی سانتیگراد است. خب، جالب است! هوا جوری سرد است که به نظرم می‌اید در بینی‌ام کریستال تشکیل می‌شود. حالا باید یک‌بار آینه با خودم ببرم بیرون ببینم دقیقا چه اتفاقی می‌افتد اما حس‌اش این‌طوری است و به نظر یک چیزهایی جدا آن تو یخ می‌زند. خب، البته خیلی هم بد نیست. فعلا می‌توان زنده ماند.

مجتبی سمیعی‌نژاد را آزاد کنید پدر سوخته‌ها! ) + (

هی! اون‌جا رو نگا!!!

به سایت IranHIV سر بزنید و سعی کنید تا جایی که می‌توانید مطالب‌اش را بخوانید. احتمالا چیزهایی هست که درباره‌ی ایدز نمی‌دانید و این سایت می‌تواند کمک‌تان کند.
در ضمن مفید خواهد بود که علاوه بر انواع خبرهای سیاسی و درگیری‌های مختلف مربوط، پوشش‌ای هم به این سایت بدهید. یک لینک دائم شاید ایده‌ی خوبی باشد. اگر خبرنگار هستید، خوب است راجع به ایدز در روزنامه‌تان بنویسید. توجه کنید که مرگ و میر ایدز اصلا شوخی‌بردار نیست و هجوم‌اش به کشورمان تازه شروع شده است.
راجع به بیماری‌ی ایدز خوب است بدانید:
۱-عامل بیماری‌ی AIDS ویروسی به نام HIV است. این ویروس به سیستم ایمنی‌ی بدن حمله می‌کند. دلیل خطرناک بودن این ویروس هم همین است.
۲-شخص آلوده به HIV الزاما مبتلا به ایدز نیست. ایدز در شرایطی است که ویروس HIV به اندازه‌ی کافی تاثیر گذاشته و سیستم ایمنی‌ی بدن را ضعیف کرده باشد. در این شرایطی معمولا بیماری‌ی دیگری است که شخص را می‌کشد و نه خود ویروس HIV. در واقع HIV به طور مستقیم ویروس کشنده‌ای نیست. به هر حال فراموش نکنید که آلوده بودن به HIV بودن برای آلوده‌کردن دیگران کافی است.
Û³-روش‌های مختلف‌ای برای انتقال این ویروس وجود دارد: تماس با خون فرد آلوده، رابطه‌ی جـنـسی، تزریق مواد مخدر با سرنگ آلوده، سرایت از مادر آلوده Ùˆ … .
۴-شما هرگز از ارتباطات اجتماعی‌ی متداول با فرد مبتلا، آلوده نخواهید شد. مثلا بوسه بر گونه راه انتقال بیماری نیست و هم‌چنین از یک ظرف غذا خوردن. بوسه‌های عمیق‌تر می‌تواند بیماری را منتقل کند در صورتی که هر دو شخص در دهان‌شان زخم‌ای وجود داشته باشد. به هر حال این روش انتقال متداول بیماری نیست. پس ارتباطات معمول اجتماعی‌تان را با افراد مبتلا به ایدز تغییر ندهید. آن‌ها هیچ خطری برای شما ندارند.
۵-ارتباط جـنــسی حفاظت نشده راه متداول‌ای برای انتقال ویروس است. در ارتباطات جـنــسی‌تان از کـانـدوم استفاده کنید. این‌کار هم از حاملگی جلوگیری می‌کند و هم از انتقال بیماری‌های مقاربتی از جمله ایدز (یا به‌تر بگویم: احتمال آن را بسیار کم می‌کند). در استفاده از کـانـدوم باید مراقب باشید که از آن صحیح استفاده کنید.
۵-۱-توجه داشته باشید که این ویروس از طریق سـکـس واژیــنــال، مـقــعـدی و حتی دهانی منتقل می‌شود.
۶-اگر معتاد به مواد مخدر تزریقی هستید از سرنگ مشترک استفاده نکنید. مهم‌ترین عامل انتقال بیماری در ایران از همین راه است.
۷-خال‌کوبی، سوراخ‌کردن گوش و استفاده از تیغ ریش‌تراشی‌ی آلوده باعث انتقال بیماری می‌شوند.
۸-تاکنون درمان قطعی‌ای برای ایدز وجود ندارد. داروهایی برای کاهش سرعت پیش‌رفت آن وجود دارند اما اگر شما یک‌بار و فقط یک‌بار آلوده به ویروس HIV شوید تا زمان مرگ‌تان هم‌راه آن خواهید بود. البته من(!) بر این باورم که این بیماری جزو بیماری‌هایی است که به زودی درمان مناسب‌ای برای‌اش یافت خواهد شد. اما شما که نمی‌خواهید بر اساس امیدهای من زندگی‌تان را پرخطر کنید که؟!

تازه:
پنج‌شنبه در پارک دانش‌جو مراسمی برگزار شد درباره‌ی ایدز. چند گزارش در این‌باره دیده‌ام که از این نوشته‌ی تصویری‌ی انجمن بدون مرز بیش‌تر از بقیه خوش‌ام آمد. بخوانید/ببینیدش!

می‌گویید خداوند از من دور است و درهای رحمت‌اش بر من مخفی؟ می‌گویید پیامبری ندیدیم تا خورشیدمان شود؟ می‌گویید جمع مومنان نبودند تا تو را از نردبان بالا بکشند؟
بله! در خانه‌ی خدا محی� مستعدتر است و جمعیت تو را مدهوش می‌کند و به معراج نزدیک‌ات می‌کند، اما مگر نماز فرادای شب را از کس‌ای گرفته‌اند که اینک شکوه می‌کند خداوند از من دور است؟
نگویید چراغ‌ای نبود که خود خضر در خانه‌تان را زد و او را راندید.

چرا وقتی حضرات، متخصص‌ امور ماورایی‌ای را بر سرمسند دانش‌گاه می‌گمارند، آمیگدالا (amygdala) و هیپوکامپوس (hippocampus) ایشان به درستی فعالیت نمی‌کند و چرا bed nucleus of the striate terminalis (BNST) آن‌ها سیگنال‌های لازم را از طریق هیپوتالاموس (hypothalamus) و ساقه‌ی مغز (brain stem) به بدن نمی‌فرستد؟! (برای اطلاعات بیش‌تر به این‌جا مراجعه کنید: +)
مگر در مدارس ویژه‌ی علوم ماورایی [حوزه] دانش می‌آموزانند و مگر یک متخصص امور ماورایی [آخوند] دانش‌مند است؟ اگر هست، پس چرا مدارس تعلیم امور ماورایی [حوزه] نمی‌آید زیر مجموعه‌ی دانش‌گاه؟ اگر نیست، پس چرا از حوزه‌ای دیگر (منظور حوزه‌ی علم در مقابل حوزه‌ی امور ماوراطبیعی است. از ایهام استفاده کرده‌ام) رییس بر جایی دیگر انتخاب می‌کنند؟
(نمی‌گویم دکتر فرجی‌دانا دارای رفتار با کیفیت بالای بهره‌وری بود یا این‌که انتخاب‌اش خیلی منصفانه بود. موضوع چیز دیگری است …)

—
نسخه‌ی قدیم پس از تذکر هاله تغییر یافت. نسخه‌ی قدیم این بود:

حضرات خجالت نمی‌کشند بر سرمسند دانش‌گاه آخوند می‌گمارند؟
مگر در حوزه دانش می‌آموزانند و مگر یک آخوند دانش‌مند است؟ اگر هست، پس چرا حوزه نمی‌آید زیر مجموعه‌ی دانش‌گاه؟ اگر نیست، پس چرا از حوزه‌ای دیگر رییس بر جایی دیگر انتخاب می‌کنند؟
(نمی‌گویم دکتر فرجی‌دانا خیلی خوب بود یا نبود. موضوع چیز دیگری است …)

یک نگاهی به این‌جا + بیندازید و اگر دل‌تان خواست نامه‌ای به UNESCO بنویسید.

قبلا هم گفته بودم (یادم نیست در این‌جا هم اعلام کرده بودم یا نه ولی گفته بودم(!)) که کامنت‌های بی‌ربط به پست را پاک خواهم کرد. این‌کار را البته نکردم و تقریبا در این مدت کم‌تر کامنت‌ای را (جز spamها) پاک کرده‌ام. البته خوش‌بختانه اکثر خواننده‌های این‌جا آدم‌های خوب و با ملاحظه‌ای هستند و کامنت‌های‌شان معمولا بیش از ده انحراف معیار نسبت به چیزی که من در نظر دارم نیست!!!
جدیدا اما به این فکر کرده‌ام که کامنت‌هایی را که مربوط به پست نیست آخر سر پاک کنم. مثلا این شامل کامنت‌هایی می‌شود که در پاسخ به کامنت‌ای که من در وبلاگ دیگران گذاشته‌ام معمولا در آخرین پست‌ام نوشته می‌شود. در واقع به نظر من راه درست برای این‌جور کارها و خبر دادن طرف از این‌که پاسخ‌ای به‌اش داده شده است استفاده از ای-میل است. ای-میل من هم آن‌کنار نوشته شده است که البته گویا رمزگشایی از آن کمی سخت است!!! به هر حال آدرس ای-میل من این است: سولوژن [ات] سولوژن [دات] نت!
البته هر گاه احساس کنم که از کامنت‌ای خوش‌ام نمی‌آید -به عنوان پاپ سولوژنوس اول- پاک‌اش خواهم کرد! از حالا بگویم که کس‌ای ناراحت نشود. قصد خاصی ندارم ولی فقط احتمالا به نظرم خواست الهی این بوده که آن کامنت نباید آن‌جا می‌بود. البته گاهی ممکن است کامنت‌تان را فیلتر خودکارم پاک کند که دیگر آن دست من نیست (مشکلات تکنولوژیک برای پاپ هم پیش می‌آید). اگر این‌طور شد برای‌ام ای-میل بزنید و من سعی می‌کنم به آستان بگویم فیلتر را درست کنند.
دیگر چه؟! اگر نظری دارید راجع به این موضوع برای‌ام بنویسید، فوق‌اش پاک‌اش می‌کنم. (;

اسفند و اسفند دونه،
اسفند سی و سه دونه،
بترکه چشم حسود و حسد و بیگانه
اسفند رو کی کاشت؟
جناب حضرت ممحمد
کی درو کرد؟
حضرت علی
کی دود کرد؟
حضرت فاطمه
برای کی؟
برای امام حسن و امام حسین
[چرخش!]
شنبه‌زا
یک‌شنبه‌زا
دوشنبه‌زا
سه‌شنبه‌زا
چهارشنبه‌زا
پنج‌شنبه‌زا
آدینه‌زا
درد و بلای تو بخوره به اسفند
اسفند هم بخوره به آتیش
[اسم یک سری آدم‌ها! درست‌اش این بود که الان به وبلاگ‌های اطرافیان لینک بدهم.]
[ترق، توروق، جلز، ویلیز … حسودی‌ها پاک شدند]

این البته چیزی بود که من به یاد دارم و مطمئن هم نیستم ترتیب‌اش را. اما خلاصه این‌طوری‌ها! اگر در خانواده‌تان اسفند دود می‌کنید، چطوری این‌کار را می‌کنید؟ وردش چطوری است؟!

۱-این روزها خیلی‌‌ها می‌میرند. نمی‌دانم چطور است که فرهنگیان گویا به صورت burstای می‌میرند! شاید هم این واقعیت برای آشنایان آدم -حالا چه آشنا از نزدیک و چه از دور- صادق باشد (گرچه به نظرم این تاثیر تغییر در ادراک انسان مصیبت‌دیده است و نه تغییر در طبیعت). مرتضی ممیز و منوچهر آتشی همین چند روز اخیر فوت کردند. متاسفم شدم (با این‌که آشنایی‌مان آن‌قدر هم زیاد نبود. در واقع تقریبا صفر بود). از هر مرگی دل‌ام می‌گیرد.

۲-امروز یک دانش‌جوی امریکایی آمد و گفت که جدیدا محقق‌ای به این نتیجه رسیده است که دلیل فروریختن برج‌های دوقلوی مرکز تجارت جهانی اشتعال هواپیماها در آن بالا نبوده بلکه به نظر می‌رسد انفجار دیگری به طور مجزا در ساختمان‌ها صورت گرفته که با مواد منفجره (غیر از نفت هواپیما) بوده است. او به باور توطئه بود و اعتقاد داشت این کار خود دولت امریکا بوده که فرصت را غنیمت شمرده برای انجام هر کار دل‌خواه به بهانه‌ی چنان مصیبتی.

۳-امروز این روبات بیچاره‌ی ما در حالی که ماموریت‌اش را به خوبی انجام داده بود و چند متر بیش‌تر با آشیانه فاصله نداشت، خود به خود خاموش شد و شترق (دقیقا به همین فرم!) با صورت آمد زمین و در این بین فاصله‌یاب لیزری‌ی نه هزار دلاری‌اش تالاپ افتاد بیرون!!! حالا هنوز نمی‌دانیم خراب شده یا نه اما امیدوارم نشده باشد. دل سوختن دارد این‌چنین پول هدر رفتن‌هایی. در ضمن چنین رخ‌دادهای ناگواری ظهور حضرات روبات هوش‌مند را به تعویق می‌اندازد. فرض کن هر گروه تحقیقاتی‌ای کلی هزینه کند و بعد بفهمد که هزینه‌ی نگه‌داری‌ی روبات‌ها به دلیل چنین مشکلاتی بالاتر از بودجه‌شان است. خب، می‌رود سراغ کارهای دیگر!

۴-امشب مجموعه بحث‌های خفن‌ای داشتیم در حوزه‌ی فلسفه‌ی دین، فلسفه‌ی شناخت، وجود و تمامیت منطق و در نهایت هم نوکی به نظریه‌ی عدالت زدیم. فکر کنم آوانگاردترین تفسیر فلسفه‌ی شناخت ممکن را امشب ارائه دادیم. تفسیری که در آن حقیقت را -در صورت وجود- عضوی از فضای R^n در نظر می‌گیرد و همه‌ی حرف‌ها را هم در همین فضای اعداد حقیقی بیان می‌کند. شرکت‌کنندگان بحث -که شکم‌شان را به خورشت بادنجان آغشته کرده بودند- اینان بودند: پیروز، نیما، نیما، البرز و سولوژن. یکی از نیماها وسط بحث ول کرد و رفت.

۵-من احساس می‌کنم گیاه‌خواران (آدم‌ها و نه مثلا بزها!) اندکی مشکل دارند. یعنی فکر نمی‌کنم به‌ترین راه تامین مواد غذایی خوردن گیاهان باشد. فکر کنم گیاهان از نظر پروتئینی به شدت کم‌بود دارند و مثلا اگر درست یادم باشد پروتئین‌های گیاهی همه‌ی اسیدهای آمینه‌ی لازم برای بدن را ندارند. در ضمن حدس می‌زنم ساختار دندان‌های ما چیزی بین گوشت‌خوار و گیاه‌خوار باشد و به نظرم می‌آید به تدریج هم به سمت گوشت‌خوار حرکت می‌کنیم. فرم معده‌ی علف‌خواران را که به طور حتم نداریم و خیلی چیزهای دیگر (از جمله این‌که فتوسنتز هم نمی‌کنیم).

Û¶-من الان هیچ ادعایی در مورد زیست‌شناسی نمی‌کنم. قبلا البته ادعای‌ام می‌شد شدید! در نتیجه لطفا مرا در مورد چنین چیزی راه‌نمایی کنید – اگر می‌دانید! آیا گیاه‌خوار بودن مضر نیست؟

Û·-بحث زیست‌شناسی شد، یاد خاطره‌ای از اول راه‌نمایی‌ام افتادم. معلم حرفه Ùˆ فن‌مان نام‌اش آقای موثق بود. پیرمردی مرتب Ùˆ اتوکشیده با رفتارهای خاص خودش. یک جلسه راجع به نظافت Ùˆ … می‌گفت Ùˆ توصیه می‌کرد چطوری خود را در حمام بشوییم (می‌گفت با حباب صابون خودتان را بشویید. برای تولید حباب هم می‌توانیم لیف‌ای را صابونی کنیم Ùˆ بعد توی‌اش فوت کنیم. Ú©Ù„ÛŒ حباب می‌ریزد بیرون. دفعه‌ی اول‌ای Ú©Ù‡ این را تست کردم Ú©Ù„ÛŒ ذوق‌زده شدم. هنوز هم همین‌طورم. البته مواظب باشید زیاد صابون نخورید.). می‌گفت شما باید پوست‌تان را بشویید چون بدن‌تان از طریق پوست‌تان نفس می‌کشد Ùˆ با تاکید می‌گفت مگر شما می‌خواهید درست Ùˆ حسابی نفس نکشید؟! (نمی‌دانم! لابد خیلی قیافه‌های بقیه چرک می‌زد!) حال نمی‌دانم Ú†Ù‡ شد Ú©Ù‡ بچه‌ها آمدند Ùˆ این حرف را گذاشتند کف دست معلم زیست‌شناسی‌مان. او هم نه گذاشت Ùˆ نه برداشت گفت مگر شما قورباغه‌اید Ú©Ù‡ با پوست‌تان نفس بکشید؟! بچه‌ها هم همین حرف را بردند نزد حضرت -Ú©Ù‡ ارج Ùˆ قرب‌ای داشت به دلیل سن Ùˆ مرام‌اش به هر حال- Ùˆ او Ú©Ù‡ Ú©Ù„ÛŒ ناراحت شده بود گفت “خب، من روی حرف فلانی حرف نمی‌زنم، اما شما خودتان را خوب بشورید!”.

Û¸-نام خیلی از معلم‌های راه‌نمایی Ùˆ دبیرستان‌ام را به خاطر نمی‌آورم. هممم … شاید یک موقع بنشینم Ùˆ نام‌شان را تا جایی Ú©Ù‡ به یادم می‌آید این‌جا بنویسم. مثلا هر Ú†Ù‡ فکر می‌کنم نام این معلم زیست‌شناسی‌مان به ذهن‌ام نمی‌آید. (در واقع خاطرات زیادی از سال اول راه‌نمایی ندارم. خیلی سال دوست‌داشتنی‌ای نبود. یک جور حس هوای ابری داشت. نمی‌دانم تو هم این‌طور بودی یا نه؟ شاید به خاطر مدرسه بود Ùˆ شاید هم به خاطر راه‌نمایی بودن‌اش) اما مثلا معلم زیست سال‌های بعدم آقای حائری بود Ú©Ù‡ خیلی دوست‌اش داشتم Ùˆ ادم جالب‌ای بود برای خودش. یا مثلا معلم دینی‌ی راه‌نمایی‌ام آقای سالاری بود Ú©Ù‡ من -Ùˆ فکر کنم خیلی‌های دیگر- حسابی ازش خوش‌مان می‌آمد. او Ùˆ معلم دینی‌ی یکی دو سال از دبستان‌ام جزو به‌ترین معلم‌های‌ام حساب می‌شدند. اسم معلم دینی‌ی دوران دبستان را اصلا به یاد ندارم (Ùˆ حتی قیافه‌اش را نیز) اما نمی‌دانم چرا از او خوش‌ام می‌آمد. یک‌بار هم نزدیک بود به خاطر علاقه‌ی قلبی‌ام به او از کلاس چهارم به سوم تنزل پیدا کنم.

۹-حالا که بحث معلم‌های دینی است بگویم که البته این روزها گاهی به حرف‌های معلم دینی‌ی راه‌نمایی‌ام، آقای سالاری (فوق‌لیسانس روان‌شناسی-آن‌طور که خودش را در جلسه‌ی اول معرفی کرد و همیشه فکر می‌کنم به خاطر همین روان‌شناس بودن‌اش بود که رگ خواب بچه‌ها را به دست گرفته بود)، فکر می‌کنم و بعد به نظرم می‌آید که بعضی از حرف‌های‌اش که آن موقع برای‌ام کاملا قابل قبول بود، دیگر پذیرفتنی نیست. البته تعجب نکن! جدا از این‌که آن زمان‌ها در اکثر موارد کم آگاه‌تر بودم، میزان شکاکیت‌ام نیز پایین‌تر بود.

Û±Û°-معلم دینی‌ی سال اول یا دوم دبیرستان‌ام آقایی بود از حوزه Ú©Ù‡ البته با لباس مبدل(!)‌ می‌آمد. علاقه‌ی شدیدی به او نداشتم اما آن موقع به نظرم آدم خوبی می‌آمد. او شخص‌ای سخت‌گیر، منظم Ùˆ جدی بود Ú©Ù‡ البته تا جایی Ú©Ù‡ یادم می‌آید این جدیت‌اش موجب خشونت نمی‌شد. یادم نمی‌آید کلاس‌های‌اش شلوغ بودند یا نه اما حس فعلی‌ام این است Ú©Ù‡ احتمالا ساکت بودند ولی نه به این دلیل Ú©Ù‡ سر بچه‌ها داد بزند تا ساکت‌شان کند. یادم می‌آید برای تکلیف عید به‌مان گفت کتاب “آن‌گاه هدایت شدم (ثم اهدیت)” را بخوانیم چون در امتحان‌ای Ú©Ù‡ مثلا دو سه روز بعد از تعطیلات داشتیم از آن هم سوال می‌داد. خب، این‌کار شستشوی فکری است؟! خیلی دوست داشتم همیشه این‌طوری شستشوی فکری می‌شدم Ùˆ نه جورهای دیگر! آها … نگفتم! کتاب‌اش راجع به سنی‌ای بود (شاید مصری) Ú©Ù‡ مسیر شیعه‌شدن‌اش را توضیح می‌داد. کتاب خوبی بود در نوع خودش.

Û±Û±-سال‌های دیگر دبیرستان معلم دینی/قرآن‌ای داشتیم به نام آقای امیری. من همیشه اندکی با او مشکل داشتم. بعضی وقت‌ها مشکل Ú©Ù… بود، گاهی شدید. آن سال‌ها فکر کنم یواش یواش شروع کرده بودم به عقلانی نگاه کردن به دنیا (البته این‌طور حدس می‌زنم. تاریخ فکری‌ی خودم را درست Ùˆ حسابی به خاطر نمی‌آورم. Ú©ÛŒ بود Ú©Ù‡ شروع کردم فلان‌جور فکر کردن؟! این‌جور درک تاریخ فکری از خودم بگویی نگویی متاخر است. سوال: آیا آن زمان هنوز به طور کامل خودآگاه نشده بودم؟! من همیشه فکر می‌کنم خودآگاه‌شدنِ من خیلی زود رخ داده باشد. شاید سه Ùˆ سال نیمی،‌ شاید پنج سالگی، شاید هم شش سالگی) Ùˆ نتیجه‌ی این عقلانیت هم قبول نکردن نقل قول‌ها Ùˆ حرف‌های ad hoc بود. این بود Ú©Ù‡ همیشه با آقای امیری -Ú©Ù‡ به گمان‌ام بیش‌تر تمایل به نقلیون داشت تا عقلیون- مشکل پیدا می‌کردم. یک‌بار به وضوح یادم می‌آید Ú©Ù‡ به‌ام سر کلاس Ùˆ وسط بحث من Ùˆ او گفت “آقای محترم! فلان Ùˆ بهمان است …” Ùˆ من حس بدی پیدا کردم Ùˆ فهمیدم چنان لفظی اصلا باادبانه نیست. در دانش‌گاه هم یک بابایی بود Ú©Ù‡ همیشه مرا این‌گونه خطاب می‌کرد Ùˆ من Ù‡ÛŒ حرص می‌خوردم. او هم البته خیلی دوستانه این حرف را نمی‌زد.

۱۲-دیگر معلم دینی‌ای به خاطر ندارم. مدت کوتاه‌ای آقای لاجوردی معلم قرآن سال اول راه‌نمایی‌مان بود. در مدح او چیزها گفته‌اند اما من مثل گلابی از او می‌ترسیدم! در واقع بعد از ورود به راه‌نمایی و انتظار او از دانش‌جویان -که در همان یکی دو جلسه‌ی اول اولتیماتوم‌وار بیان شد- احساس کردم سطح دانش قرآنی‌ام پایین‌تر از سطح مورد نیاز است. اگر اشتباه نکنم در دبستان سوره‌ی طولانی‌ای نمی‌خواندیم اما در آن‌جا از ما می‌خواستند بخش‌های بلندی را به خوبی و درستی (و حتی با ترتیل یا چیزی در این حدود) بخوانیم و کلی هم حفظ کنیم. خب، این سخت بود! آقای لاجوردی زیاد معلم‌مان نبود چون بعد از چند هفته یا فوق‌اش یکی دو ماه از معلمی‌ به مدتی محروم‌اش کردند. دلیل‌اش این بود که به داوری‌ی مسابقات قرآن سطح کشوری سازمان اعتراض کرده بود. از آن پس حس به‌تری نسبت به او پیدا کردم. یک جورهایی شاید کارش حس قیام علیه باطل را در من برانگیزاند. معلم جای‌گزین او -اگر اشتباه نکنم- آقای پیرانی بود. او سال‌ها معلم قرآن‌مان بود و با این‌که هیچ وقت حس خوبی نسبت به این درس نداشتم (جزو شاگردهای کم استعداد در آن درس محسوب می‌شدم: جزو کسانی که نمی‌توانستند درست و حسابی بخوانند) اما خب، آدم خوبی بود. شاید یک دلیل‌اش جوانی‌ی او بود و راحتی‌ی او که بچه‌ها می‌توانستند از سر و کول‌اش بالا بروند. چند سال‌اش بود؟ نمی‌دانم، اما فکر نکنم سی سال داشت آن زمان‌ها. راستی او یک ماشین سه چرخه‌ی بامزه هم داشت که مایه‌ی خنده‌ و البته تفریح بچه‌ها بود.

۱۳-بازم یادم آمد! سال اول یا دوم دبیرستان معلم قرآن‌مان آقای محدث بود. فکر کنم آدم مهم‌ای حساب می‌شد چون یک‌بار در تلویزیون دیدم‌اش! پیرمردی که نتوانسته بود قلب مرا تسخیر کند.

۱۴-فکر می‌کنم اگر آن‌ها عاقل بودند، آقای سالاری را معلم دبیرستان هم می‌کردند. اگر این‌کار را می‌کردند جمعیت مومن فارغ‌التحصیل از دبیرستان‌مان خیلی بیش‌تر می‌شد! نمی‌دانم در حال حاضر چه کار می‌کند. بعید است مرا به یاد بیاورد. دوست دارم دوباره ببینم‌اش.

Û±Ûµ-خب! این هم یک ریویوی کوتاه -هم برای تو Ùˆ هم برای خودم- از معلمان دینی‌ام در دوران راه‌نمایی Ùˆ دبیرستان. زنگ دینی (هیچ‌وقت به آن نگفتم معارف اسلامی) در دوران راه‌نمایی برای‌ام بگویی نگویی خوش‌آیند بود. در مورد دبیرستان Ø´Ú© دارم. فکر نکنم خیلی خوب بود مخصوصا زمان‌هایی Ú©Ù‡ با آقای امیری بودیم. گرچه همیشه زنگ تفریح خوبی حساب می‌شد برای گوش کردن به چیزهایی Ú©Ù‡ در ذات جالب‌اند. زنگ قرآن اما خیلی خوب نبود. هیچ‌وقت عربی‌ام خوب نبود Ùˆ تلفظ عربی‌ام نیز به هم‌چنان. هنوز هم اگر بگویند بیا Ùˆ این سوره را بخوان، احتمالا ترس برم می‌دارد Ùˆ زرد می‌کنم! دوستان می‌دانند Ú©Ù‡ سطح سواد عربی‌ی من قابل رقابت با سطح خوش‌نویسی‌ام است. هاها! یاد لرد شارلون می‌افتم وقتی بحث عربی پیش می‌آید! هر دوی‌مان در این زمینه مستعد بودیم. راستی یک‌بار از من خواستند سوره‌ی جمعه را حفظ کنم (اول راه‌نمایی)ØŒ من هم بعد از Ú©Ù„ÛŒ سعی در حفظش، وقتی سر کلاس نوبت‌ام شد همه چیز یادم رفت. بعد گفتم من بلد بودم اما الان نمی‌دانم چرا بلد نیستم Ú©Ù‡ امید فرهودی در آمد Ùˆ گفت “داشتم داشتم حساب نیست، دارم دارم حساب است” (گمان‌ام در کتاب فارسی‌مان خوانده بودیم این ضرب‌المثل را). این لحظات سخت بعد از گذشت n سال هنوز یادم می‌آید. روان‌شناسان بی‌خود نمی‌گویند Ú©Ù‡ ترس، هیجان، وقوع رخ‌دادهای غریب Ùˆ … در یادگیری موثر است. اندی بارتو تازه همین یکی دو سال پیش به صرافت استفاده از چنین چیزی در کارهای‌اش شد. راستی امید فرهودی -تا جایی Ú©Ù‡ می‌دانم- زن گرفت.

۱۶-در این نوشته اساسی به صحرای کربلا زده‌ام گویا. پیش از خروج از صحرا بگذار یک مورد دیگر هم از فراموشی در اثر استرس بگویم: قرار بود برای امتحان ثلث شفاهی‌ی ادبیات سال سوم دبیرستان‌ام ده (یا پانزده) بیت از شاه‌نامه را حفظ کنم. خب، طبیعی این بود که من تلاش خودم را بکنم و طبیعی نیز بود -طبیعت من البته!- که سر جلسه همه چیز را فراموش کنم! من در آن زمان‌ها به این نتیجه رسیدم که حفظ کردن شاه‌نامه خیلی کار سختی است چون زبان‌اش خیلی فرق دارد با چیزی که این روزها استفاده می‌کنم. باور کن کم‌تر کس‌ای این روزها از گرز استفاده‌ای غیرروادارانه می‌کند.

۱۷-بس است دیگر، نه؟! برویم بخوابیم!

تازه برای این‌که خیال همه را راحت کنم و کس‌ای تیز بازی در نیاورد و از این حرف‌ها باید بگویم که سولوژن وجود دارد!
(یا به عبارت دیگر، دو گزاره‌ی زیر صادق‌اند:
Û±-“سولوژن” هست.
Û²-“سولوژن”ØŒ سولوژن است.)

روشن‌فکر: در طول همه‌ی این سال‌ها و پس از پژوهش‌های بسیاری که داشته‌ام و با مراجعه به منابع و مواخذ متعددی که لازمه‌ی یک پژوهش علمی است و با استدلال‌های عقلی و دلایل غیرنقلی با توجه به دانش پیشابسنده‌ای که من نسبت به امور پساواقعی دارم (که به خوبی در سابقه‌ی اجتماعی و نویسندگی‌ی من نمایان است) و با در نظر گرفته لزوم مکاشفه و تامل در امر واقع و نتایج منجر له از چنین فرآیند سخت، دشوار و منورالفکرانه‌ای و با توجه به نقش اجتماعی‌ی خاص‌ای که من در ساختار گسترده و البته لایه‌لایه‌ی جامعه‌مان دارم باید به اطلاع همه‌ی صاحب‌نظران و کارشناسان برسانم -چون این حق از وجود‌ داشتن آن‌ها ناشی شده است بدون توجه به ماهیت لاتقدم‌شان- که جراح مغز و اعصاب وجود ندارد و آن‌هایی که چنین می‌گویند کلاه‌بردارانی بیش نیستند.

جراح مغز و اعصاب: من در همه‌ی عمل‌هایی که تا حالا داشتم، یک لامپ هم توی کله‌ی کس‌ای ندیدم.

قطب‌های بیرون دایره‌ی واحدتان را کمی به داخل بکشید!

اجاره‌ی خانه تمدید شد! :*