تیرماه‌ای که گذشت
از خواسته‌های بی‌نهایتی خویش اگر بپرسید، ما Ú†Ù‡ توانیم Ú¯Ùتن جز صدای‌تان را شنیدن Ùˆ نبردی تا بی‌نهایت برای‌تان سرودن؟ گÙتاری خسته از موسیقی برایم آوردی، ای بی‌وطن، جدال تردیدها را Ú†Ù‡ می‌کنی؟
Ú¯Ùته بودم‌ات Ú©Ù‡ تیرماه چگونه گذشت؟ بی‌صدا Ùˆ تردید Ùˆ با Øقانیت بیش از Øد، Ú©Ù‡ البته نباید با یقین اشتباه گردد. ما آمدیم Ùˆ Ú¯Ùتیم Ùˆ ØرÙ‌مان را هم زدیم. آن‌ها هم Ú¯Ùتند. ما نیز شنیدیم. Ú†Ù‡ Ùایده Ú©Ù‡ نه ایشان گوش کردند Ùˆ نه ما التÙات کردیم. مهم نیست. مهم جلسه‌ای بود Ú©Ù‡ می‌بایست برگزار می‌گشت Ùˆ گذشت. اما ما نه از هم گذشتیم Ùˆ نه Ùراموش کردیم. دیوانه‌ها Ú†Ù‡ Ùکر کرده بودند؟
می‌گویند ساز بی‌آواز خوش است. گاه راست می‌گویند. گاه اما بی‌تردید اشتباه می‌گویند. گاه آوازت است که خوش است و کاش که ساز نبود. ستاره‌ها بودند و تو بودی و آوازت بود و نسیمی می‌آمد و جیرجیرک‌ها می‌خواندند و ما پیمان دوستی سر می‌دادیم.
هوا هوای معرکه‌گیری بود. خورشید بر Ùرق سرمان می‌کوÙت Ùˆ ما عرق‌ریزان به اÙق‌ای می‌نگریستیم Ú©Ù‡ آینده‌ای برای‌مان قایل نبود. اما کار دیگری نمی‌توانستیم بکنیم. آن‌ها آن دور سو ایستاده بودند، اØتمالا چونان ما خسته، اما پر رو Ùˆ پر توقع Ùˆ دشمن! ایشان دشمن ما بودند Ùˆ ما نیز. پرچم‌ها در باد داغ تابستانی پیچ می‌خوردند Ùˆ تیرها در کمان‌های کشیده تاب Ùˆ ما می‌اندیشیدیم Ú©Ù‡ پرچم سیاه ما به ØÙ‚ زیباتر Ùˆ باشکوه‌تر از پرچم مشکی آن‌هاست Ùˆ هر دو عرق می‌ریختیم Ùˆ به انتظار هلاکت ایشان Ùˆ شهادت خویش Ù„Øظه می‌شمردیم.
Ù„Øظه‌ها اما بی‌ثانیه می‌گذشت Ùˆ نوای موسیقی در دوردست‌ای می‌آمد Ú©Ù‡ گوش‌های ما شنیدن نتوانست ولی کاش می‌شنید Ú©Ù‡ اگر می‌شنید بر زمین می‌اÙتادیم، بر دو زانو، Ùˆ چشم‌های‌مان خیس می‌شد، نه از عرق پیشانی Ú©Ù‡ از اشک، Ùˆ اشک جمع Ùˆ جمع Ùˆ جمع می‌گشت تا از Øدقه چشمان‌مان بیرون می‌تراوید بر گونه‌های خاکی Ùˆ پژمرده‌مان Ùˆ آن‌گاه بلاشک به سجده می‌اÙتادیم از شنیدن آن نوایی Ú©Ù‡ نمی‌توان شنید. ولی ما نشنیدیم Ùˆ تو نبودی Ùˆ خواسته‌های بی‌نهایت‌مان تیرماه را چنین در خوناب تردید به شهادت رساند.