ضدخاطرات

من Timeام رو می‌خوام!!!!! امروز به 30 ثانیه‌ای که از اینترنت گرفته بودم گوش دادم. من Timeام را می‌خوام!
(توضیح ضروری برای ناآگاهان: Time اسم آهنگی است از آلبوم Dark Side of The Moon از Pink Floyd که احتمالا همه‌تان اول‌اش را در تقویم تاریخ سال‌های پیش (ساعت شش و نیم صبح) شنیده‌اید.)
آی!!!

بازی‌نویسی کامپیوتری، صنعتی 20 میلیارد دلار در سالی است!
خوش‌حال باشیم!

اگر از کسی بدتان بیاید چه می‌کنید؟ از او دوری می‌جویید؟ با او مبارزه می‌کنید؟
اگر از کسی خیلی بدتان بیاید چه؟ از او دوری می‌جویید؟ با او مبارزه می‌کنید؟
اگر با کانون جهالت و شر مواجه شوید چه می‌کنید؟ فرار می‌کنید؟ می‌جنگید؟ می‌کشید؟

نمی‌دانم … فکر نمی‌کردم این‌همه آدمی پیدا کنم Ú©Ù‡ از آن‌ها بدم بیاید. ولی پیدا شدند Ùˆ خوب هم پیدا شدند.

در حال تصحیح داستانی هستم Ú©Ù‡ مدت‌هاست آغازبه نوشتن‌اش کرده‌ام. البته مدت‌ها به معنای اوایل بهمن است. این چند روز اخیر Ú©Ù…ÛŒ به آن دست برده‌ام Ùˆ بخش‌هایی‌ هم به آن اضافه کرده‌ام. فصل پایانی‌اش باقی مانده است Ú©Ù‡ با این‌که می‌دانم می‌خواهم Ú†Ù‡ کارش کنم ولی درباره جزییات‌اش چندان چیزی نمی‌دانم. نباید داستان بدی شده باشد: خودم بدم نیامده از آن. جدا از این حرف‌ها یک ویژگی جدید زبانی هم دارد. آن هم این است Ú©Ù‡ برخلاف بقیه داستان‌هایی Ú©Ù‡ تا به حال نوشته‌ام در دیالوگ‌ها از زبان نوشتاری متداول فارسی استفاده نکرده‌ام. هر چیزی را Ú©Ù‡ می‌شنویم به همان صورت نوشته‌ام. بعضی‌ها (از جمله خودم چند وقت پیش!) فکر می‌کنند Ú©Ù‡ این کار نادرست است ولی پس از خواندن چند فصل از کتاب “دوره زبان‌شناسی عمومی” فردینان دو سوسور حس کردم Ú©Ù‡ درست‌تر همان چیزی است Ú©Ù‡ گفته می‌شود Ùˆ نه برعکس. البته این تنها در حد یک حس بدون آگاهی عمیق است چون نه هنوز خیلی به آن فکر کرده‌ام Ùˆ نه این‌که اطلاع قابل ملاحظه‌ای از زبان‌شناسی دارم.

چند روز پیش تلویزیون ایران فیلم “پری” را نشان می‌داد Ú©Ù‡ اقتباسی است از “فرانی Ùˆ زویی“ÛŒ سالینجر Ú©Ù‡ این یکی را به تازگی خوانده‌ام. دیدن فیلم یک کتاب همیشه برای‌ام جالب بوده است Ùˆ این مورد هم مستثنا نبود ولی باید اعتراف کنم Ú©Ù‡ به نظرم قسمت عمده‌ای از زیبایی کتاب دود شد Ùˆ رفت Ù¾ÛŒ کارش. صحنه فوق‌العاده (یعنی شاهکار!) گفتگوی زویی (زاخارین!) Ùˆ مادرش در حمام تبدیل شده بود به گفتگو در اتاق خواب Ùˆ پشت بام Ùˆ یک صحنه معمولی. گرچه شاید بتوان گفت صحنه خودکشی (آتش‌سوزی) زیباتر از خود کتاب بود (این را یکی از وبلاگ‌ها هم گفته بود. ولی یادم نیست کجا بود.). تنها می‌توانم بگویم Ú©Ù‡ لذت کتاب خواندن‌اش به دلایل مختلف چند ده دی‌بی بالاتر بود.

امروز یک دوست عزیز را دوباره پیدا کردم: پویان!
ممنون پویان از نامه‌ات. مدت‌ها بود که نامه‌های‌ات را نخوانده بودم و دل‌ام لک زده بود برای آن‌ها و برای‌ تو.
و بازهم ممنون از خوش‌آمد گویی‌ات در آن صفحه کذایی کم خواننده‌ات. من خواننده دایم‌اش خواهم شد، حتی اگر ننویسی چیزی در آن.

“سیزده به در امسال چند نفر از دوستان‌ام را دعوت کرده بودم Ùˆ Ú©Ù„ÛŒ کار کردیم. صفحه‌ی سفیدی را هم باز گذاشتم تا هر کس هر Ú†Ù‡ می‌خواهد در آن بنویسد Ùˆ این نتیجه‌اش شد. البته می‌شد بهتر از این‌ها در آن نوشت ولی همین‌ هم چندان بد نشد از نظرم.”

من اينجام… در اتاق اميرمسعود هستم داره پسر عمويش را خفه مي‌کند. من اينجا هستم Ùˆ لورنا دارد مي‌خواند. برو Raminia.blogspot.com …. نوشتم… اين چرا اينطوري است؟ (رامین نوشت)
من همینطوری داریم
من هم دارم کار خلاقانه انجام می‌دم. شما چطور؟!
این‌ها دارند برای خودشان کار خلاقانه انجام می‌دهند؟! مثلا چه کاری؟!
این‌جا این‌طوری هست که هر کسی خواست می‌آید می‌نویسد،‌بعد من برنامه خاصی برای‌شان ترتیب می‌دهم. می‌دانید چه برنامه‌ای؟! من هم نمی‌دانم. البته دروغ می‌گویم. (سولوژن نوشت)
الان دارم کفش پای‌شان می‌کنم برویم فوتبال. با بچه‌هایی در حوالی 10 سال کوچک‌تر از خودمان.
(رامین می‌نویسد) من پیشنهاد دادم Ú©Ù‡ یک داستان بنویسم اما هنوز به طور کامل پیشنهاد را نپذیرفته‌اند … فکر کنم تقصیر سولوژن است… فکر می‌کند Ú©Ù‡ طرح داستان باید هدف Ùˆ این چیزها داشته باشد اما به نظر من اگر قرار است ما پست مدرن رفتار کنیم اصلاً احتیاج به یک طرح کامویی یا چیز مشابه‌اش نداریم … فقط کافی است شروع کنیم… پیش برویم Ùˆ در نهایت به نتیجه می‌رسیم… به این می‌گویند آفرینش هنری از بنیاد تصادفی! هاه! کوش این سولو Ú©Ù‡ ببیند Ú†Ù‡ نظریات بزرگی برایش ارائه دادم((:
من تصمیم دارم با روزبه شروع کنم به صورت Iteration .

یکی دو نوشته اخیر با چیزهایی که قبلا در این‌جا قرار می‌دادم کمی فرق داشت. یکی‌ داستان کوتاهی بود و دیگری هم یک نمایش‌نامه.
ویژگی‌ منحصربه فرد نمایش‌نامه در این بود که توسط من به تنهایی نوشته نشد، بلکه هرکدام از شخصیت‌ها توسط یک نفر نوشته شده است. ویژگی مفید این کار بالا رفتن دینامیک متن است. گفته‌ها از فضاهای ذهنی‌ای می‌آیند که تنها برای یک نفر نیست و این یعنی تنوع بیش‌تر اندیشه‌ها: نوشته خود به خود چندزبانی می‌شود. از طرف دیگر عیب‌اش این است که به احتمال زیاد انسجام‌اش بسیار کم می‌شود و نویسنده برای نزدیک شدن به مشغله ذهنی‌اش نه تنها باید با زبان کلنجار برود که با چند انسان فعال هم این‌کار را بکند. پس اگر من می‌خواستم به یک پایان داستان مشخص برسم نباید از این روش استفاده می‌کردم چون ممکن بود وسط کار توسط یکی از شخصیت‌ها به دور افکنده شوم. و این واقعا زیباست چون متن بسیار شبیه به مبارزه زندگی می‌شود آن هم نه به وسیله‌ای القایی که به صورت خود به خود و ذاتی.
کمی در مورد داستان می‌نویسم: در این داستان معمول و غیرمعمول در هم آمیخته شده است. شخصیت اصلی داستان (که البته در نهایت معلوم می‌شود در آن همه افراد دنیا شخصیت اصلی‌اند یا به عبارت دیگر شخصیت اصلی و غیراصلی وجود ندارد و همه یکی‌اند) در یک چهارراه ایستاده است و چون هر فرد معمول دیگری به نکاتی چون لکه‌ای که شبیه روغن می‌نماید (و بعدا مشخص می‌شود که نیست) توجه می‌کند و آفتاب هم به صورت‌اش می‌زند و شخصی از او کمک می‌خواهد. آن شخص عینک عجیبی به چشم گذاشته است. چرا باید این‌جوری باشد؟ عینکی که شیشه‌اش آن‌قدر قطور است که برای شخصیت اول‌ام غریب می‌نماید. او با این عینک نمی‌تواند از خیابان عبور کند. او نمی‌بیند آن‌چه باید ببیند (ولی �ی‌تواند حمله کند). در آن سمت هم آن فرد عینکی به کمک‌ کننده‌اش حمله می‌کند. چرا باید این کار را بکند؟ و اگر از طریق آخر داستان بفهمید همه یکی‌اند و آن عینکی و غیرعینکی شخصیت‌های جدایی نیستند چه می‌گویید؟ او به خودش حمله است: او خود را می‌خواهد نابود کند بدون این‌که از این آگاه باشد. در ضمن کجای دنیا با یک ضربه مشت کسی خونین بر روی زمین می‌افتد؟ چرا آن شخص می‌بایست این‌همه شل و ول باشد؟
عادت ندارم درباره چیزهایی که می‌نویسم توضیح بدهم. روزگاری کسی به من گفت که اگر کسی از تو پرسید چرا می‌نویسی، تنها به‌اش بخند. نوشتن دلیل ندارد، نوشتن خود دلیل است. نوشته، خود، وجودی واقعی است که نیاز به تفسیر و توضیح ندارد و اگر کسی چنین کرد تنها نظر شخصی خودش را گفته است. در نتیجه آن چه در بالا نوشتم هم تنها برداشت خودم از داستان می‌شود و البته برای‌ام بدیهی است که بیان این برداشت توسط خود نویسنده مخرب‌ترین کاری ا�ت که ممکن است توسط یک نویسنده برای متن‌اش انجام شود (چون جلوی تاویل‌ها را تا حد زیادی می‌بندد) ولی با این‌حال این کار را کردم چون می‌خواستم قربانی کنم!

{مقدمه: این نمایش‌نامه نمونه‌ایست از آثاری که توسط چند نویسنده پدید آمده است. هر کدام از شخصیت‌ها توسط یک نفر بیان شده است. لازم به توضیح است که قبل از نوشتن داستان در مورد خط سیر آن توافقی به عمل نیامده بود. نویسندگان این نوشته به ترتیب قد بدین ترتیب‌اند:
–لرد شارلون
–رامین
–سولوژن}

{مکان میز گردی در گوشه‌ی دنجی از یک کافه می‌باشد. آسمان نیمه‌تاریک است.}

س: چرا؟
م: چون نباید این‌جوری باشه.
{“Ú©” Ú†Ù¾ Ú†Ù¾ به “Ù…” نگاه می‌کند Ùˆ فنجان قهوه‌اش را در نعلبکی می‌گذارد.}
م: چرا این‌جوری به من نگاه می‌کنی؟
“Ú©” پوزخندی می‌زند.
س: این درست نیست. تا کی می‌تونه به این کارا ادامه بده؟
ک: نمی‌دونم. و برام هم مهم نیست که تا کی می‌تونه ادامه بده.
Ù…: مهم اینه Ú©Ù‡ …
ک: هیچ چیزی مهم نیست.
{“س” سرش را با عصبانیت به سمت “Ú©” بر‌می‌گرداند.}
س: هیچ چیزی مهم نیست؟! مسخره است!
ک: چرا مسخره است؟
س: زندگی بازیچه نیست. اگر من جاش بودم یک فکری به حال خودم می‌کردم.
م: پس حتما لذت می‌بره که این‌قدر لفت‌اش می‌ده.
س: لذتی مرگ‌آور!
م: از نظر تو.
ک: و چه جور لذتی از نظر تو؟
م: من چه اهمیتی دارم؟ مهم اونه.
{“س” نگاه‌اش را ازروی فنجان‌ بلند می‌کند. فنجان‌اش را Ú©Ù…ÛŒ جابجا می‌کند تا بتواند راحت با دست دیگرش آن را بردارد. Ùˆ بر‌می‌دارد. }
ک: پس چرا درباره‌اش صحبت می‌کنی؟ به تو چه ربطی داره؟ چطوری می‌تونید در مورد زندگی یک نفر دیگه حرف بزنید و براش تصمیم هم بگیرید در حالی که اون زندگی شما نیست، زندگی اونه!
س: تصمیم نمی‌گیرم! دیروز بهش زنگ زدم، پای تلفن صداش مثل همیشه نبود. یادم باشه اگر من هم یک بار صدام عوض شد بهت زنگ نزنم.
ک: که چی؟! که چی؟! صداش هر طوری می‌خواد باشه، باشه! چه دلیل می‌شه که شماها بخواید در موردش تصمیم بگیرید؟ دلتون براش می‌سوزه؟ می‌خواید نجات‌اش بدید؟ حس انسان دوستی‌تون گل کرده؟ همه‌تون دیوونه‌اید!
م: ممکنه این حرفهایی که می‌زنی درست باشه ولی ما هممون آدمیم. پس می‌تونیم در مورد هم‌دیگه صحبت کنیم. فرقمون با حیوون‌ها در اینه که به قول تو دلمون برای هم‌دیگه می‌سوزه. حالا ممکنه یکی هم بهمون بگه دیوانه.
س: آره! من وقتی سرم درد می‌کنه اگر یک نفر بهم استمانیفون بهم بده ازش ممنون می‌شم، تو نمی‌شی؟
Ú©: استمانیفن … آره … آره … ممنون می‌شم حتما، ولی فرقش اینه Ú©Ù‡ اون موقع می‌خواد Ú©Ù‡ به‌اش یک کوفتی بدید بخوره ولی الان چنین چیزی ازتون �خواسته. خواسته خود لعنتی‌اش رو بفرسته او دنیا Ùˆ شما دارید جلوش رو می‌گیرید Ùˆ نمی‌ذارید این کار رو بکنه. این‌جا دارید با یک انسان Ùˆ اراده‌اش مبارزه می‌کنید، کمک‌اش نمی‌کنید،‌ این رو میفهمین؟
م: اراده‌اش؟ اون به خاطر بی‌ارادگی داره این کار رو می‌کنه.
Ú©: خوبه … خوبه …
{“Ú©” خودش را Ú©Ù…ÛŒ جابجا می‌کند Ùˆ با لحنی شمرده ادامه می‌دهد.}
ک: یک سوال. تو اعتقاد داری که درسته بعضی وقت‌ها اراده یک نفر دیگه رو کنار بزنی و به جاش تصمیم بگیری؟
{“Ù…” از کیف دستی‌اش آینه Ùˆ وسایل آرایش‌اش را در می‌آورد Ùˆ آرایش صورت‌اش را درست می‌کند. “س” بغض کرده می‌گوید: }
س: خدایا … فقط یک نفر مثل تو می‌تونه …
ک: مثل من؟
س: آره! خود تو!
م: من اراده‌اش رو کنار نمی‌زنم. فقط به نظرم داره تصمیم غلطی می‌گیره. به نظر شما این که یک نفر خودش رو از بین ببره کار درستیه؟
ک: داری اراده یک نفر رو به کلی کنار می‌زنی. یک بدبختی اگر بخواد خودش رو بکشه باید به کی بگه؟
س: صبر کن! زندگی آدم‌ها مهم نیست؟ اراده‌شون مهم‌تره؟
ک: آره. مهم‌تره.
م: چه‌جور می‌تونی همچین چیزی بگی؟ بعضی وقت‌ها ممکنه به خاطر شرایط بد یک نفر تصمیم بگیره خودش رو بکشه. ولی اگر جلوش رو بگیرن بعدا خیلی به فکرش می‌خنده.
{“Ú©” شانه‌های‌اش را بالا می‌اندازد. “س” دست‌اش را به پشت گوش‌اش می‌برد Ùˆ همان‌جا نگاه می‌دارد Ùˆ به “Ù…”خیره می‌شود.}
م: خوب! شونه‌ات رو بالا می‌اندازی؟ با این یکی چی می‌گی؟
{“Ù…” دست‌اش را توی کیف‌اش می‌کند Ùˆ یک کلت Ú©ÙˆÚ†Ú© درآورده Ùˆ بر روی شقیقه‌ی خود قرار می‌دهد Ùˆ فریاد می‌کشد:}
Ù…: خوب … به نظرت اگر ماشه رو فشار بدم Ú†Ù‡ اتفاقی می‌افته؟ هیچ اهمیتی نداره؟
{“Ú©” دوباره شانه‌های‌اش را بالا می‌اندازد. جرعه‌ای از قهوه‌اش Ú©Ù‡ تقریبا سرد شده می‌نوشد.}
ک: نه. تو می‌خواهی خودت را بکشی، و می‌کشی. همین!
{“س” نیم‌خیز می‌شود.}
س: شما هر دوتون دیوونه‌اید!
{“Ù…” اسلحه را بر روی پیشانی “س” می‌گذارد Ùˆ ماشه را می‌چکاند.}

از ماشين پياده ميشوم. بايد به آن سوي خيابان بروم. کمي جلو ميروم تا به خط کشي برسم. چراغ عابر٬ قرمز است. نور قرمز-نارنجي خورشيد مستقيم به چشمهايم ميخورد. به زمين چشم ميدوزم. لکه اي جلويم روي زمين پخش شده است. به نظر ميرسد روغن ماشين باشد. کمي آن طرفتر هم حجم بزرگتري از همان بر روي زمين ديده ميشود. قدمي به عقب بر ميدارم.
ناگهان چيزي به بازوي راستم برخورد ميکند-خيلي آرام. يک همشهري است. مردي است پنجاه ساله. شايد هم بيشتر. عينکش توجهم را جلب ميکند. يکي از شيشه ها٬ آن قدر نمره بالايي دارد که حتي لازم نيست دقت کني تا اين را بفهمي. آن ديگري معمولي به نظر ميرسد. بايد حتما دقت کني تا حدود شماره اش را حدس بزني. دقت نميکنم.
ميگويد: «ممکنه مرو به اون طرف ببريد؟»
نگاه از صورتش برميکشم و پاسخ ميدهم:
-«بله! خواهش ميکنم.»
لحظه اي سکوت ميکند. دوباره ميگويد: «من خوب نميبينم. ميشه منو از خيابان رد کنيد؟!»
دوباره به صورتش نگاه ميکنم. بچه گانه است. بخشهايي از صورتش اصلاح شده ولي بر بخشهايي از آن هنوز مو کوتاه نشده ديده ميشود. اما اينها اصلا در مقابل عينکش به چشم نمي آيند.
-«بله!‌ صبر کنيد چراغ سبز شود. بعد ميبرمتان.»
چراغ همان موقع سبز شد. صبر ميکنم تا ماشينهايي که از سمت مقابل مي آمدند رد شوند. سپس دستم را حلقه ميکنم و درست مانند عروسي او را به ميان خيابان ميبرم. کمي لق لق ميخورد. حتما لازم بود بگيرمش.
به آن سمت خيابان ميرسيم. دستم را شل ميکنم. اما او بازويم را محکم گرفته است. دستم را ميکشم. آزاد ميشوم. او فورا جلو ميپرد Ùˆ گردنم را ميگيرد. فشار ميدهد. نميدانم Ú†Ù‡ بايد بکنم. پيرمرد بچه تر از آن برايم بود Ú©Ù‡ انتظار چنين چيزي را داشته باشم: غافلگير شدم. دو دستم را بي اختيار به سمت گردنم حرکت ميدهم Ùˆ دستهاي او را ميگيرم. تکان نميخورند. نفهميدم چند ثانيه گذشت Ú©Ù‡ متوجه شدم اينگونه از پسش بر نمي آيم. دستش را ول ميکنم Ùˆ با مشت به شکمش ميکوبم. انتظار ندارم فايده چنداني داشته باشد. ولي فورا اثر کرد چون دستهايش را از دور گردنم آزاد کرد. قدمي عقب ميرود. Ùˆ ناگهان روي زمين پخش ميشود. چند گام عقب ميروم. گردنم را کمي مالش ميدهم. شديدا درد ميکند. حس تعجب Ùˆ تنفر با هم بر من حاکم است. به او Ú©Ù‡ بر Ù„Ú©Ù‡ روغني افتاده مينگرم. منتظر ادامه اين نبردم. اما بلند نشد. اما بلند نشد چون … نميتوانم باور کنم. آن Ù„Ú©Ù‡ روغن نبود٬ خون بود. حسابي ميترسم. جلوتر ميروم. خم ميشوم. عينکش هنوز بر چهره است. شکمش خونين است. نميدانم چرا ولي عينکش را برميدارم. پشت آن چيزي نيست. يعني اينکه چشمي نيست. همين! دستهايم کاملا خونين اند. عينک را بر چشم ميگذارم Ùˆ به سمت عابري Ú©Ù‡ منتظر چراغ سبز عابر پياده است ميروم. ميگويم:
«ممکنه مرو به اون طرف ببريد؟»

وقتي نميدانم Ú†Ù‡ بنويسم از Ú†Ù‡ بايد بنويسم؟ لازم است بنويسم؟ لازم است حتما بگويم Ú©Ù‡ ديروز (Ùˆ شايد هم پريروز)‌ مطلبي درباره وبلاگ ÙŠÚ© داستان واقعي نوشتم ولي پاک شد Ùˆ الان ترجيح ميدهم Ú©Ù‡ پاک شده باشد؟‌ يا شايد مهم است Ú©Ù‡ درباره وبلاگ پينک فلويديش Ùˆ مطالب اخيرش اظهار نظر کنم؟ مثلا بگويم پينک! نگران اعتراضهاي مردم نباش. مهم نيست Ú©Ù‡ Ú†Ù‡ چيزي درست است. مهم اين است Ú©Ù‡ Ú†Ù‡ چيزي را درست ميداني (Ùˆ البته خاطر نشان کنم Ú©Ù‡ اگر به ÙŠÚ© گروهي زياد بگويي حالم ازتان به هم ميخورد خودت هم اخلاق بحث را رعايت نکرده اي حتا اگر تنها نظر شخصي ات را بيان کرده باشي.) يا چيزهايي از اين دست؟ شايد هم خوب باشد درباره امروز بنويسم Ùˆ کارهايي Ú©Ù‡ کردم Ùˆ …ØŸ! نه!‌ اصلا حوصله ندارم. نوشتن ام نمي آيد. بيخودتر از اين نميشود. خوشحالم. سرحالم. کمي خوابم مي آيد. ميخواهم کتاب بخوانم. دوست دارم کتابها را بجوم چون خوبتر يادشان ميگيرم Ùˆ از اين حرفها؟ کدام شان به کارتان مي آيد؟‌ راستي رامين!‌ چرا اينطوري فکر ميکني؟! چطوري؟! بيخيال! (حال منتظرم اين وبلاگ عمومي بيايد Ùˆ بگويد Ú©Ù‡ نفهميده است Ú†Ù‡ چيزي به Ú†Ù‡ چيزي است. آن هم اهميت چنداني ندارد.)
راستي ميدانيد … امروز خوشحال بودم … امشب خوشحالم … فردا نميدانم: ممکن است خوشحال باشم٬ ممکن است ناراحت باشم. خواب … خواب …

امشب ناراحت بود. نتوانستم کمک اش کنم: اين گونه مي انديشم. کاش ميتوانستم کمکش کنم. کردم؟‌ سعي کردم. توانستم؟‌ نميدانم-بعيد ميدانم.

با اينکه عادت ندارم درباره کتابهايي که ميخوانم در اينجا بنويسم ولي دليلي هم براي نکردن اين کار نديدم.
ديروز کتاب فراني و زويي از سالينجر را تمام کردم. تا به حال از سالينجر چيزي نخوانده بودم. گرچه ميدانستم که نويسنده بزرگي است و زندگي شخصي اش چندان شناخته شده نيست. علاوه بر آن تا به حال دو کتاب از او را به اين و آن هديه داده ام: بالاتر از هر بالا بلندي و همين کتاب. در ضمن شنيده بودم که ترجمه خيلي بدي دارد و داستانش الکي رويايي است و تنها در دانشگاه آزاد واحد هنر قابل پياده سازي است. اين بود کتابي که خواندمش (البته به طرز خيلي جالب و نامتداولي).
اما همه اينها حرف بود! ترجمه ضعف داشت. مخصوصا بخش اول. گرچه بيشتر مشکل با يک ويرايش حل ميشد. قسمت دوم حتا به نظرم خوب هم ترجمه شده بود. بخش اول رمان (فراني) با اينکه زيبا بود ولي معمول بود. اما قسمت دوم (زويي) به نوعي شاهکار حساب ميشد. يک مکالمه فوق العاده در حمام تقريبا قسمت اعظم ماجرا را تشکيل ميداد و بقيه هم در اتاق نشيمن بود. اما اين مکالمه آنقدر زيبا طراحي شده بود که کلي لذت بردم. کمتر کسي ديده ام که اينهمه قوي کار کند.
خواندن کتاب توصيه ميشود!

بشر ميتواند Ùˆ ميبايست علت هر تفکر – احساس Ùˆ عملي Ú©Ù‡ انجام ميدهد را بداند. در غير اين صورت غيرمسوولانه نسبت به خودش عمل کرده است.

وقتي او رفت
هيچ نفهميدم
فهميدنم رفته بود

دوست من … خداحافظي مادر سخت است. متاسفم.