کمی شاید برخورندانه باشد، اما مشاهده‌ی من است:

هوموساپینس مذکر در مقابل هموساپینس مونث بدجوری خودنمایی می‌کند آن‌قدر که گاهی توی ذوق می‌زند. کافی است یکی از آن مونث‌ها در محیطی که به آن دانش‌گاه می‌گویند نیاز به یک ورق کلاسور پیدا کند تا همه‌ی مذکران نه تنها ورق که دفترهای خاطرات‌شان را (اگر داشته باشند) با همه‌ی قلب‌ها و تیرهای کج‌اش جلوی جـنـس مونث پهن کنند. اما خدا نکند یکی از آن مذکران سر امتحان بدون خودکار بماند که آخر سر مجبور می‌شود با زغالِ دماغ سوخته‌اش ورقه‌ را بنویسد. بگذار مثال دیگری بزنم: یکی دو سال است طرف را می‌شناسی. پسری است خوب و مهربان و همیشه فعال و پایه‌ی کار و کمک و غیره. ناگهان در عرض چند هفته دگرجـنـسیت‌زده می‌شود و دیگر ردی نیز از او نخواهی یافت. اسم این ناپدید شدن می‌شود سختی‌ی روزگار یا تقدیر تاریخی‌ی موجودات جـنــسیت‌زده.
این نامتقارنی‌ی جنسیت‌زده حتی در دنیای مجازی نیز بروز دارد. وبلاگ‌های دختران بیش‌تر خواننده دارد،‌ بحث‌های خاله‌زنگی بیش‌تر از بحث‌های عمومردکی طرف‌دار دارد، پسران بیش‌تر مایل‌اند با دختران ارتباط مجازی برقرار کنند، Ùˆ پاسخ‌های ای-میل دختران به طور متوسط سریع‌تر از پاسخ ای-میل پسران داده می‌شود (همه‌ی این بیش‌ترها یک “به طور متوسط” هم دارد).

توجه کنید که این موضوع با این‌که در بیش‌تر موارد دلیل‌ای جـفت‌گیرانه دارد اما در مورد مذکران بی‌نیاز به جـفت یا مونثان مزدوج نیز دیده شده است.

پیش از خواندن خطبه‌ی پایانی بگویم که زنان نیز در مقابل مردان رفتارهای خاص و شگرف‌ای نشان می‌دهند که قابل تامل و بررسی است. پیش‌تر درباره‌اش نوشته‌ بودم، باز هم خواهم نوشت. فراموش نکنم و بگویم که متاسفانه خودم کاملا مبرا از این ویژگی‌های جـنس‌زده نیستم.

مرتبط:
P{W|W}>P{M|W} and …
حقيقت چيست؟ [يا حقيقت زندگي‌ي فلسفي‌ي استاد]