طرف آدم خیلی خوبی است. مثلا به اندازه‌ی پنج‌تا. بعد آدم‌ها به اندازه‌ی پانزده‌‌تا از خوبی‌های‌اش حرف می‌زنند.
واکنش آدم‌ها در این مورد دوگونه است:
۱-یک دسته به اندازه‌ی پانزده‌تا از او خوش‌شان می‌آیند.
۲-یک دسته نسبت به آن شخص حساسیت پیدا می‌کنند.

این را Ú©Ù‡ پایداری ÛŒ نقاط تعادل این سیستم کجاست نمی‌توانم دقیق مشخص کنم. بستگی به سیستم دارد. گاهی افراد از یک دسته به دسته‌ی دیگر می‌روند (یعنی آن نقاط تعادل الزاما ناپایدارند. به‌تر است به جای نقطه‌ی تعادل از نواحی‌ی جذب یک سیستم آشوبی صحبت کنیم. یا مثلا اگر دل‌مان خواست از همان مفاهیم پیشین بهره ببریم لازم است نویز به سیستم اضافه کنیم Ùˆ شانس فرار از نقطه‌ی تعادل پایدار سیستم nominal را به سیستم جدید بدهیم. اممم … بگذریم!). مثلا همین می‌شود Ú©Ù‡ ابتدا مردم فکر می‌کنند اتفاق‌ای مقدس Ùˆ بسیار باارزش است اما بعد از گذشت ده بیست سال از تقدس‌اش جوک می‌سازند. بعضی وقت‌ها این اتفاق در شش ماه می‌افتد. گاهی هم هیچ‌کس‌ای در دسته‌ی دو قرار نمی‌گیرد. در این صورت به آن جامعه می‌گوند گاو (Ùˆ گاهی هم گله‌ی بز).

باور کنید نمی‌گویم گاوبودن بد است. معمولا راحت‌تر است. چون حساسیت داشتن به چیزی معمولا خوش‌آیند نیست. اما جدیدا از خداوند خواسته‌ام اجازه دهد حساسیت داشته باشم تا گاو باشم. اما به هر حال نمی‌توان همیشه هم گاو نبود. (;