صفحه‌ی وبلاگ‌اش را باز می‌کنی. مدت‌هاست سراغ‌اش نرفته بودی. در طی سه هفته گزارش یک مرگ را -روز به روز- نوشته است. امید را می‌بینی که لحظه به لحظه کم‌رنگ و کم‌رنگ‌تر می‌شود. یاد صمد می‌افتی. او هم همین‌گونه مرد. او اما هنوز نمرده است. نه! نمرده است. وحشت می‌کنی. موسیقی‌ وبلاگ سردت می‌کند.
به پنجره‌ی دیگری می‌روی. به Orkut. فهرست دوستان‌ات را می‌بینی: پسر کوچولویی Ú©Ù‡ الان برای خودش برو Ùˆ بیایی دارد (Û±Û° سال)ØŒ دختر خوش‌گل‌ای Ú©Ù‡ زمانی دانش‌کده‌تان در حسرت‌اش می‌سوخت (Û¶ سال) Ùˆ نمی‌دانی عاقبت‌اش Ú†Ù‡ شد، مرد جوانی Ú©Ù‡ وقتی اولین بار صدای‌اش را پای تلفن شنیدی Ú©Ù„ÛŒ تعجب کردی Ùˆ همیشه هم با احترام از او یاد می‌کردی (Û¹ سال)ØŒ پسرک بازی‌گوش‌ای Ú©Ù‡ با چرخش روزگار سر از به‌ترین دانش‌گاه‌های امریکا در آورده است (Û¹ سال)ØŒ دوست بامعرفت‌ Ùˆ افتاده‌ات Ú©Ù‡ الان دارد دکترای‌اش را می‌گیرد (Û±Û° سال)ØŒ دوست پرحرف Ùˆ بادغدغه‌های فرهنگی‌ی جدیدت (Û± سال)ØŒ دخترک هم‌بازی‌ی روزگار کودکی‌ات Ú©Ù‡ روز به روز خوش‌گل Ùˆ خوش‌گل‌تر شد (Ùˆ تو نمی‌دانستی او را دوست داری یا نداری – شاید چون آن زمان کوچک‌تر از این بودی Ú©Ù‡ دوست‌داشتن را درک Ú©Ù†ÛŒ) (Û±Û· سال) Ùˆ دوست عزیز از دست رفته‌ات (Û±Û° سال).
موسیقی‌ زیبایی‌ی وصف‌ناپذیری دارد. عبری است. آن‌قدر زیبا است که ممکن است وسوسه بشوی از پسر بداخلاق دپارتمان‌تان بخواهی کمی برای‌ات عبری صحبت کند. اگر بخواهی، اولین باری است که با او مستقیم صحبت کرده‌ای. گاهی فکر می‌کنی آیا او از تو بدش می‌آید یا تو از او بدت می‌آید یا هر دو یا هیچ‌کدام. معمولا به نتیجه‌ای نمی‌رسی. تنها می‌دانی که تا به حال با او صحبت نکرده‌ای. بعد به این نتیجه می‌رسی که نه از شارون خوش‌ات می‌آید و نه از الفنون.
آلبوم عکس دوست عزیزت را باز می‌کنی. ده دوازده عکس از سه چهار سال اخیرش است. در هیچ‌کدام از عکس‌ها نیستی؛ مهم نیست. به تاریخ عکس‌ها نگاه می‌کنی. عکس‌ای از اردی‌بهشت ۸۲ در فلان جای کشور، عکس زمستان ۸۳ در اتاق‌اش، عکس‌ای در کنار رود در فلان تابستان و کلی عکس دیگر. آخرین عکس‌اش همین چند روز پیش گرفته شده است: خرداد ۱۳۸۵. چقدر پیر شده! چقدر افسرده به نظر می‌آید.
ریتا هم‌چنان می‌خواند ولی حتی صدای محزون او مانع پیچیدن صدای آن دخترک عربده‌کش در گوش‌ات نمی‌شود (Û± ماه). به خودت قول می‌دهی از این پس جواب مردم را جوری بدهی Ú©Ù‡ سر جای‌شان بنشینند. یاد حرف امروز موقع نهار می‌افتی: “طرف of nowhere سر در آورد گفت به‌ فلانی کار نداشته باش وگرنه پدرت رو در می‌آرم. من‌م جواب‌ش دادم Ú©Ù‡ تو Ù…Ú¯Ù‡ مامان‌ش‌ای؟ خفه شد”. یک چنین چیزی احتیاج بود. اما باز به این نتیجه می‌رسم Ú©Ù‡ من نمی‌�وانم این‌گونه باشم – آزار مردم فراتر از تحمل‌ام است. اعصاب‌ام را به هم می‌ریزد. دفعه‌ی بعد باید سکوت کرد.
صفحه‌ی Orkutات را دوباره به‌روز می‌کنی. آدم‌ها هنوز همان قدیمی‌های‌اند. می‌روی به صفحه‌ی مخصوص دوستان‌ات تا لیست بقیه‌شان را ببینی. این را ببین: این هم‌کلاسی‌ات زمان‌ای خودکشی کرد (Û±Û° سال). باورت می‌شد؟ هیچ وقت درست نشناختی‌اش. هنوز به خاطر داری Ú©Ù‡ یک روز بهاری سال سوم دبیرستان -Ú©Ù‡ تازه آن موقع‌ها شروع کرده بودی با او دوست‌شدن- در مورد آینده به من Ú†Ù‡ گفت. از سانتانا Ùˆ ب. حرف زد. سانتانایی Ú©Ù‡ به امریکا رفت Ùˆ ب.ای Ú©Ù‡ این‌جا ماند. یا این را ببین Ú©Ù‡ یک‌بار موقعی Ú©Ù‡ از خیابان رد می‌شدید تو را به سمت‌ای Ú©Ù‡ ماشین‌ها می‌آمدند کشاند Ùˆ گفت “می‌تونی پیش‌مرگ‌ام بشی!” (Û±Û± سال). هیچ وقت از این پسر محبوب قلب‌ها خیلی خوش‌ات نمی‌آمد. یا این پسر را نگاه Ú©Ù† Ú©Ù‡ وقتی اول راه‌نمایی بودم زنگ تفریح‌ها لپ‌ام را می‌کشید (Û±Ûµ سال). الان هر روز offlineهای‌اش را می‌گیرم. فعال سیاسی/اینترنتی است. یا این دختر را Ú©Ù‡ سه سال است می‌شناسم‌اش Ùˆ انگار صد سال است Ú©Ù‡ با هم دوست‌ایم. عجیب نیست؟ این دوست شر دبستانی‌ات را نگاه (Û±Û¸ سال). درست به خاطر داری Ú©Ù‡ چطوری با صندلی‌ی تکی‌اش درست کنار معلم کلاس، خانم خادمی، چپه شد Ùˆ افتاد. یا او را نگاه Ú©Ù†. باورت می‌شد روزی تن‌اش را به حراج بگذارد؟ چند وقت است خبری از او نداری؟ نمی‌دانی اجازه داری دل‌ات برای‌اش بسوزد یا نه.
عکس دوست‌ات را می‌بینی. می‌بینی به دوراس علاقه دارد. می‌روی به گروه طرف‌داران مارگاریت دوراس. چقدر شبیه او است. ۲۴ سال دارد. دخترک را می‌گویی. تعجب می‌کنی. به دنبال دوراس جستجو می‌کنی. مارگاریت دوراسِ جوان، چهره‌ی بامزه‌ای دارد. اما شبیه این دوست‌ات نیست. مگی‌ی پیر نیز طبیعتا. پس کیست که شبیه دوست‌ام است؟ باز هم می‌گردی. آخر سر منشاء عکس را پیدا می‌کنی. جلد یک کتاب درباره‌ی دوراس. عکس خود او است؟ نمی‌دانی. منصرف می‌شوی از پی‌گیری‌ی بیش‌تر. مارگاریت دوراس و خاطرات قدیم‌ات را به حال خود رها می‌کنی.
دوباره چهره‌ی دوست‌ات را می‌بینی. چرا نگاه‌اش سو ندارد، چشم‌های‌اش نمی‌درخشد؟ قرار است در موردش چیزی ننویسی. اما نمی‌توانی مقاومت کنی. آدم‌ها بزرگ می‌شوند، و جهان آدم‌ها بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود و درست مثل بادکنک‌ای آدم‌های‌اش را از هم دور می‌کند. سال‌ها می‌گذرند و تو هنوز خاطرات‌ات را آن‌قدر شفاف به خاطر داری که گویا درون‌شان زندگی می‌کنی. موسیقی را قطع می‌کنی. شاپرک‌های خاطره متفرق می‌شوند. ساعت دیروقت است. به‌تر است بروی و بخوابی.
شب به خیر مادام نوستالژی!