یکی از صحنه‌های دل‌خراش زندگی دیدن پسر Ùˆ دختری است Ú©Ù‡ در گوشه‌ای به دور از بقیه کنار هم نشسته‌اند Ùˆ هر دو ماتمِ “Ú†Ù‡ زنیم بر سر این عشق وجب ناکرده” گرفته‌اند.
نمی‌دانم چه شده است، اما مثلا یا هر دو هم را می‌خواهند و جربزه‌ی بیان ندارند یا این‌که آن می‌خواهد و این نمی‌طلبد و یا دریایی بی‌کران جلوی آتش عشق‌شان را گرفته است و خلاصه چیزی در همین وادی: سرزمین عشق‌های ناتمام.
مردمان این سرزمین را از این می‌شناسی که ساعت‌ها در همان گوشه می‌نشینند، چای‌ از دهن افتاده‌ای را این دست و آن دست می‌کنند؛ نه حرف می‌زنند نه لبخندی، نه دست‌ای بر گردن دیگری دارند و نه شوری در سر؛ یا به زمین نگاه می‌کنند یا به چهره‌ی دیگری -و نگاه به زمین محتمل‌تر است- و یاس چشمان‌شان است که میز و صندلی و گل و بوته و همه را خاکستری و تیره می‌کند.