هم اتاقی‌ام را بعد از یک هفته ده روز می‌بینم. می‌آید اتاق، یک چیزی برمی‌دارد تا برود. کمی خوش و بش می‌کنیم. او می‌پرسد تعطیلات را چه می‌کنم، من می‌پرسم. پاسخ من خیلی مهم نیست، اما پاسخ او این است که احتمالا آشپزی می‌کند و خرید. به‌اش می‌گویم خیلی خوبه ولی آدم ده روز هی خرید کنه و آشپزی حوصله‌اش سر نمی‌ره؟ اون هم می‌خنده در حالی که من دارم به این فکر می‌کنم که چه خوب می‌شد اگر مرا هم از نتیجه‌ی آش‌پزی‌اش بهره‌مند می‌کرد!

پ.ن: منظور هم‌اتاقی‌ی دانش‌گاه است و نه محل زندگی! در نتیجه به طور ساده از نتیجه‌ی آش‌پزی‌ی او چیزی به من نمی‌رسد.