به این می‌اندیشم که آیا مفهوم مدرنِ دولت آن‌قدر چندین و چندباره برای شهروندان و خودِ دولت تکرار نشده است که به هویت‌ای مستقل و به خودی‌ی خود با ارزش تبدیل شود؟
دولت‌ای که هدف‌اش کمک به انسان‌ها برای زندگی‌ی راحت‌تر و بی‌دغدغه‌تر بوده است (با حفظ امنیت، کمک به برقراری‌ی پیش‌رفت اقتصادی و چند مورد دیگر) اینک به موجودی زیینده و دارای حق تبدیل می‌شود که اجازه دارد برای حفظ ارگانیسم‌های زنده‌سان خودش از همان مردم قربانی بگیرد.

یا شاید هم دولت هم‌چنان درست عمل می‌کند Ùˆ من درک نمی‌کنم: قطع جریان اطلاعات Ùˆ سانسور باعث آرامش روانی‌ی بیش‌تر شهروندان می‌شود (چون لازم نیست فکر کنند – بهره‌وری در انرژی)ØŒ مبارزه با مخالفان، حکومت آینده‌ی یک‌نواخت Ùˆ امن‌ای را برای شهروندان تضمین می‌کند (ریسک آینده Ú©Ù… می‌شود) Ùˆ مخالفت با جنبش‌های اجتماعی چون جنبش زنان باعث راحتی‌ی اکثریت‌ای می‌شود Ú©Ù‡ سال‌ها به شیوه‌ی دیگری زندگی می‌کردند Ùˆ مشکل‌ای ذاتی هم با وضع موجود -مثلا نگاه تبعیض‌آمیز غالب مرد به زن- نداشتند (با این فرض: حقِ عمل‌نشده، حق نیست؛ یک گزینه‌ی نامربوط Ùˆ ناخوش است).

من هم‌چنان فکر می‌کنم توصیف اول‌ام به‌تر است. شاید به این دلیل که یکی از هدف‌های دولت را علاوه بر حفظ امنیت و کمک به رشد متعادل اقتصادی، کمک به تعالی‌ی انسانی -این توصیف مبهم ولی قابل درک- می‌دانم. خمود و رخوت و پایایی خلاف جهت پویایی انسانی است.

این‌ها را نوشتم چون خبر دست‌گیری‌ی سه‌تن از فعالان جنبش زنان را خواندم. اما این نوشته تنها محدود به این مورد یا حتی ج.ا. نمی‌شود.

نوشته‌های مرتبط:
روی‌کرد مدرن به دولت (ویکی‌پدیا) (شاید خواندن‌اش جالب باشد برای من‌ای که از فلسفه‌ی سیاسی خیلی کم می‌دانم.)
لینک خبرهای مرتبط در وبلاگ پرستو
ما یک تهدید امنیتی هستیم (وبلاگ پویا)