یازده دقیقه و شش ثانیه‌ی پیش این سوال در ذهن‌ام جرقه زد: کدام صنف به‌تر از بقیه گِل روی صورت هم‌کاران‌/رقیبان‌شان می‌کشند؟
سیاست‌مداران وقتی که درباره‌ی جناح مقابل صحبت می‌کنند؟
قصابان وقتی که درباره‌ی کم بوی زهم داشتن گوشت گوسفندی خودشان نسبت به آنِ قصاب محله بغلی ساتور به گوشت می‌زنند؟
راننده‌های تاکسی وقتی سر خط با هم دعوا دارند؟
یا
فیلسوفان وقتی پدیده‌گرایی[/منطق‌گرایی] آن دیگری را در میان تاریخ بی‌معنا[/خشک و کوتاه قد] می‌خوانند؟

شروع کردم به تصمیم‌گیری. لحظه‌ی قضاوتِ مرزهای باریک و دشوار. آن‌جایی که مو را باید از ماست کشید وگرنه دریای دوغ‌تان spoil(!) می‌شود. و هم‌چنان اندیشه (و مرزهای اندیشه در کجای‌اند خدایا؟) و هم‌چنان تفکر (غول‌های تفکر، مردان اندیشه) و تخیل (من نویسنده‌ام که متن را خواب می‌بینم یا متن‌ام که نویسنده را خواب می‌بیند؟) و گذر زمان (من زمان‌ام که به بالای چوب‌رختی پیچیده‌ام) آن‌گاه که زمان به شصت و شش ثانیه‌ی پیش رسید.
*سوال!*
وای!!!
سریع شروع کردم به تایپ کردن. نوشته‌ی زیر شصت‌ای پیش شروع به نوشتن‌شدن کرد:

نکند ادبیاتی‌ها بدتر از دیگران می‌توانند -گلاب به روی‌تان- به هم‌کارهای‌شان بشاشند؟ نکند آن‌های‌اند Ú©Ù‡ می‌توانند جوری کلمات را انتخاب کنند Ú©Ù‡ رقیب‌شان نه تنها ناراحت شود، بلکه طعم [احتمالا] نامطبوع اوره را نیز حس کنند؟ بله!‌ ادبیات‌چی‌های‌اند Ùˆ کلمات‌شان. شاید این ادبیات‌چی‌ها هستند Ú©Ù‡ باید به عنوان صنف برتر انتخاب شوند؟ آن‌هایی Ú©Ù‡ به هنگام مسابقه …

و هفت ثانیه‌ی پیش این متن از نوشتن باز ایستاد. به این اندیشیدم که حال این را چه کنم.
شش ثانیه‌ی پیش تصمیم گرفتم آن را در وبلاگ‌ام قرار دهم. به بهانه‌ی چه؟ بهانه‌اش بماند. یا نه، بهانه‌اش پینگ‌ای است برای امروز و شاید لینک‌ای برای فردا. که می‌داند بهانه‌اش چیست؟