دانش‌گاه‌ام! درست همان‌طور Ú©Ù‡ انتظار مي‌رفت، هيچ خبر خاص‌اي نيست يا اگر هم باشد من خبر ندارم. دو سه نفر در آزمايش‌گاه موبايل روبات هستند Ùˆ ده دوازده نفر هم در نرم‌افزار. البته من به آزمايش‌گاه نرم‌افزار نرفتم – صرفا حدس مي‌زنم. در محوطه هم به اندازه‌ي کافي آدم هست. در ضمن آن آقايي را Ú©Ù‡ هميشه با او سلام Ùˆ عليک مي‌کنم ولي نمي‌دانم کيست هم ديدم. نمي‌دانم Ú†Ù‡ شد Ú©Ù‡ سلام Ùˆ عليک‌ام با او گرفت. يا از زندگي‌ي قبلي‌ام با او آشناي‌ام يا در همين زندگي با او آشنا شده‌ام. شايد هم هم‌مدرسه‌اي بوده باشيم. بگذريم … اين جور قضايا عاقبت خوش‌اي ندارد چون ممکن است طرف از دي.جي.بي. باشد.
سرم درد مي‌کند. گردن‌ام نيز. حدس مي‌زنم به هم ربط داشته باشند. حوصله هم ندارم. مي‌خواهم بروم خانه. اما ناي بلند شدن ندارم. هواي اين‌جا بد است. پنجره را بايد باز کرد، ولي آن هم انرژي مي‌خواهد. دقايقي است تصميم گرفته‌ام که بلند شوم. تصميم‌ام عملي مي‌شود يا نه؟ اين‌جا هيچ گل چند پري براي بررسي‌ي اين موضوع وجود ندارد. خلاصه اين‌که روزگاري شده است.
احساس مي‌کنم Ú©Ù‡ … اممم … خب،‌ هيچ حس خاص‌اي ندارم جز اين‌که سرم درد مي‌کند Ùˆ حوصله ندارم Ùˆ در ضمن فکر مي‌کنم ديگر اين روزها بيش از حد کارهاي مختلف مي‌کنم Ùˆ به‌تر است کمي بروم سراغ کارهاي ديگر Ùˆ هيجان‌انگيزتر. به مبلغ مذهبي شدن فکر مي‌کردم ولي منصرف شدم. يعني موقعيت‌ام اين اجازه را به من نمي‌دهد. هوس کرده‌ام بروم به بچه‌هاي مهدکودک کنار خانه‌مان نظريه ابرريسمان درس بدهم ولي ناغافل يادم آمد من خودم هيچ چيزي از ابرريسمان بلد نيستم. نمي‌دانم اگر تصميم بگيرم در ÙŠÚ© دانش‌گاه تقاضاي درس فرضيه ابرريسمان بدهم قبول مي‌کنند؟ خب، هميشه اميد چيز خوبي است.