یک کهن‌خاطره‌ی دوست‌داشتنی‌ی من از دوران کودکی‌ام، شب جمعه‌هایی بود Ú©Ù‡ بر مبل‌ای می‌نشستم Ùˆ روی خودم پتویی می‌انداختم Ùˆ چای شاید در دست می‌گرفتم Ùˆ با همه‌ی اعضای خانواده مسابقه‌ی هفته می‌دیدم: مسابقه‌ای بس دوست‌داشتنی برای من – Ùˆ به گمان‌ام یکی از معدود مسابقه‌هایی Ú©Ù‡ واقعا خوب بود. بعد از اجراهایی Ú©Ù‡ او داشت، دیگر مسابقه‌های تلویزیونی را نمی‌بینم.
خاطره‌ی دیگر، برنامه‌ی صبح جمعه با شما بود. جمعه صبح‌ها تنها زمانی بود که همه با هم صبحانه می‌خوردیم و من همیشه سعی می‌کردم پیش از شروع اجباری‌ی مشق‌نوشتن‌ها آن برنامه‌ی رادیویی را تا آخرین لحظه‌اش بشنوم و این آخرین لحظه‌اش هم خوش‌بختانه خیلی زود نمی‌آمد و مرا لحظه لحظه شاد و شادتر می‌کرد.
یک‌بار (یا شاید دو بار) هم تئاترهای‌اش را دیدم. سیاه‌بازی‌های خنده‌دار و دوست‌داشتنی‌اش را. تئاتر گلریز بود یا بولینگ عبدو یا کجا؟ یادم نمی‌آید.
خلاصه همه‌ی این‌ها این‌که منوچهر نوذری دیگر پیش ما نیست Ùˆ نمی‌تواند برنامه‌ی جدیدی برای‌مان بریزد. او مرا خیلی سرگرم کرد Ùˆ مطمئن‌ام Ú©Ù‡ خیلی‌های دیگر را نیز. شاید بتوانم بگویم Ú©Ù‡ مجری‌ی مورد علاقه‌ی من همو بود Ùˆ حتی طنزپرداز دوست داشتنی‌ام. چند وقت پیش Ú©Ù‡ خبر بیماری‌اش را شنیدم ناراحت شدم Ùˆ از خودم پرسیدم Ú©Ù‡ باقی می‌ماند یا نه. گویا وقتی این خبرها به بیرون درز می‌کند Ú©Ù‡ دیگر شانس‌ای برای کس‌ای نمانده است. متاسفم … حیف Ú©Ù‡ از دست‌اش دادیم (این روزها اما گویا دیگر شمار از دست رفتگان بی‌کران می‌نماید) اما می‌دانم Ú©Ù‡ خاطرات شیرین‌ای را در ذهن خیلی‌های‌مان جای داده است. روح‌اش شاد! (:
راستی ما Ú©Ù‡ این همه آدم از دست می‌دهیم، آیا کس‌ای را نیز به دست می‌آوریم؟ می‌شود تولد کسانی را جشن گرفت Ú©Ù‡ سال‌ها بعد قرار است بشنوند منوچهر نوذری‌‌ها، احمد شاملو‌ها، خبرنگاران از دست رفته، زهرا کاظمی‌ها Ùˆ پدران Ùˆ مادران Ùˆ برادران Ùˆ خواهران Ùˆ دوستان‌مان؟! می‌توانیم آن‌ها را جای‌گزین خاطرات‌مان بکنیم؟ بچه‌ای Ú©Ù‡ امروز به دنیا می‌آید بشود خاطره‌ی دوران کودکی‌ی ما؟ نمی‌دانم … فکر نکنم بشود. شاید پیری همین باشد: آدم‌ها می‌آیند Ùˆ می‌روند اما آدم‌ها قلاب نگاه‌شان را فقط به پنجره‌ای فانی Ùˆ Ú©ÙˆÚ†Ú© از زمان گیر می‌دهند. این را هم ول‌اش Ú©Ù†! بگذریم … منوچهر نوذری خیلی‌ها را شاد کرد، مگر نه؟ همین کافی است!