یک ایراد متداول خوانندگان داستان‌ها این است که فکر می‌کنند هر چه شخصیت‌ای در داستان گفته است عقیده‌/تجربه شخصی/عمل نویسنده بوده است. اگر شخصیت داستانی‌ای بی‌ادب باشد به این معنا نیست که نویسنده نیز بی‌ادب است، و اگر شخصیت‌ای تنگ‌نظر است به معنای کوته‌فکری‌ی نویسنده نیست. ویژگی‌ی یک نویسنده داستانی با یک خاطره‌نویس این است که نویسنده‌ی داستان می‌تواند وقایع‌ای را بیافریند که وجود خارجی نداشته است.
توجه کنید که نمی‌گویم نویسنده از خلاء همه‌ی این چیزها را در آورده است. او دیده، شنیده، خوانده و همه را با هم ترکیب کرده است. اما هیچ‌کدام را به طور مستقل -الزاما- تجربه نکرده.
حالا یک نگاهی به این بخش از رمان “قهرمانان Ùˆ گورها” (ارنستو ساباتو) بیندازید. من رمان را نخوانده‌ام اما به نظرم این بخش استادانه نوشته است. بعد نگاهی به کامنت‌های آن پایین بیندازید. بعد احتمالا دست‌تان می‌آیند Ú©Ù‡ منظورم از آن ایراد متداول دقیقا چیست! (;
(توجه کنید که اگر شما هم جزو کسانی هستید که همین ایراد متداول را دارند ممکن است از آن نوشته خوش‌حال نشوید.)
“قهرمانان Ùˆ گورها” (ارنستو ساباتو)