آدم‌ها دیگران را با نام‌ها و صفت‌ها می‌شناسند و خود را نیز به همین ترتیب می‌شناسانند: من این هستم، به این باور دارم، از این خوش‌ام نمی‌آید، فلان کاره هستم، فلان نویسنده مورد علاقه‌ام هست و غیره. همه‌ی این‌ها گزاره‌هایی می‌سازند که باور مرا نسبت به دیگری معین می‌کند.
هر چقدر تعداد این گزاره‌ها بیش‌تر باشد، شناخت فرد نسبت به دیگری بیش‌تر خواهد بود. یافتن این گزاره‌ها کار آسانی نیست چون
Û±) نیاز به پیش‌آمدن وضعیت‌ای برای شناخj دارد (مثلا تا وقتی بحث/موقعیت نوشیدن پیش نیاید احتمال زیادی دارد ندانی طرف نظرش راجع به این چیست – مگر این‌که قرینه‌های قوی‌ی دیگری وجود داشته باشد) Ùˆ
Û²) دریافت میزان صدق این گزاره‌ها نیاز به تجربه Ùˆ مشاهده دارد (به صرف این‌که طرف می‌گوید “من آدم خوبی هستم” نمی‌توان او را خوب دانست).
نتیجه این‌که طول می‌کشد بدانی یک شخص دقیقا Ú†Ù‡ کس‌ای است (Ùˆ البته هیچ وقت نمی‌توان کامل فهمید – چون به نظر لفظ “کامل” در این زمینه بی‌معنا است) Ùˆ دانش‌ات نسبت به او همیشه محدود خواهد بود.
اما انسان‌ها هیچ‌وقت برای قضاوت‌کردن منتظر زمان‌ای نمی‌مانند تا دانش‌شان نسبت به چیزی -از جمله شخص مقابل- کامل شود. در اولین فرصت ممکن قضاوت می‌کنند: از این شخص خوش‌ام می‌آید، از این شخص خوش‌ام نمی‌آید، این شخص احمق است، این شخص خاله‌زنک است، فلانی راست‌گو است، بهمانی کج است و غیره. این قضاوت را بر مبنای دانش ناقص‌شان انجام می‌دهند. اتفاق‌ای که گاهی می‌افتد این است که دانش ناقص‌شان گاهی بدجوری اشتباه می‌کند و باعث قضاوت‌های بعید می‌شود. البته در این مورد کاری نمی‌توان کرد.
حالا بیایید بحث را Ú©Ù…ÛŒ هیجان‌انگیز کنیم: من نوعی وقت‌ای می‌بینم طرف می‌گوید Ú©Ù‡ آزادی‌خواه است، به دموکراسی باور دارد، عقایدش Ú†Ù¾ است، از ادبیات امریکای جنوبی خوش‌اش می‌آید، فمینیست است Ùˆ موافق صداقت است Ùˆ از این حرف‌ها حسابی کیف‌ام Ú©ÙˆÚ© می‌شود Ùˆ از او خوش‌ام می‌آید. اما گاهی این برداشت اولیه‌ی من سازگار نمی‌ماند. پس از مدتی متوجه می‌شوم Ú©Ù‡ …

[سولوژن وقتی این‌ها را می‌نوشت که خورشید زودتر از ساعت ده یازده شب غروب نمی‌کرد. الان من دیگر یادم نمی‌آید که آن موقع به چه چیزی می‌اندیشید و چه شد که دیگر ادامه نداد. شما می‌دانید؟ اما مگر همین هم کافی نیست؟]