ضدخاطرات

بعد معمولا این‌گونه است که چهارشنبه‌سوری‌های شهرمان زمهریر است. یعنی اگر قوت سنت‌ها نبود، کم‌تر آدم عاقل و حتی مشنگی‌ای حاضر می‌شد بیش از بیست دقیقه در آن سرما بر روی حجم سردِ برف بیاستد. گفتم که، آتش آن‌قدر کوچک است و جمعیت آن‌چنان پرتراکم که فکر گرمای آتش را هم نباید کرد.

امسال اما هوا خوب بود. یعنی مثبت ۵ درجه‌ی سانتیگراد بود مثلا. گرم است دیگر. پارسال منفی ۲۰ بود. سال‌های پیش هم به‌تر نبود. گرمایش زمین دارد این‌جا را می‌کند بهشت. پول داشتم، زمین می‌گرفتم و زیر چتر آفتا‌ب‌گیر منتظر بالا آمدن دریاها می‌نشستم.

من چهارشنبه‌سوری‌های دانش‌گاه‌مان را دوست ندارم. حوصله‌ام سر می‌رود. سال به سال هم کم‌تر آدم‌ها را می‌شناسم. اما همیشه نیم ساعت هم که شده می‌روم. سنت است دیگر، من هم سنتی!

پارسال سرد بود، کفش‌های من هم بی‌بنیه. بازگشتم دانش‌گاه پای‌ام بی‌حس بود. نیم ساعت گذاشتم روی شوفاژ‌ بماند تا دوباره خون بدود داخل رگ‌های‌اش. از این لحاظ، چهارشنبه سوری‌ی بی‌خودی بود. مثل بیش‌تر چهارشنبه‌سوری‌های دیگر. اما عوض‌اش کیک سیب گرفتم و خوردم. نه یک بار که دو بار. آن موقع نمی‌فهمدیم آن کیک چه اهمیت‌ای دارد. چند ماه طول کشید تا مزه‌اش را درست بچشم، اما بالاخره چشیدم.

امسال اگر چهارشنبه‌سوری رفتم دیگر به امید کیک نبود. به عشق سنت‌ها بود. گیریم که نه رقصیدن به نوای «سوسن‌خانم» سنت است و نه عکس یادگاری‌گرفتن با آتش! اما چه می‌شود کرد؟ سنت‌های قوی و منِ سنتی!

اوستاباشی می‌دانست راز هویج را!

لابد خبر دارید که حدود یک ماه‌ای می‌شود که خانواده‌ی آق‌بهمن را دست‌گیر کرده‌‌اند: خواهران‌اش را و پدر و مادرش را و چند عضو دیگر را که البته مادرش پس از مدت‌ای آزاد شد.

دست‌گیری‌ی خانواده‌گی از آن کارهایی است که دست‌کم دو اثر بزرگ دارد:

درباره‌ی (۱) چیزی نمی‌گویم که واضح است.

درباره‌ی (۲)‌ به این بسنده می‌کنم که دنیا بالا و پایین دارد و اگر منِ نوعی قساوت و ظلم را از حد بگذرانم، باید مطمئن باشم نفرت‌ای کاشته‌ام که هر خوشه‌اش صد دانه محصول می‌دهد و در آخرِ فصل، سیاه‌روزی‌ام را درو خواهم کرد.

حالا آقایان با چه حساب‌ای دارند به آینده فکر می‌کنند، من نمی‌دانم!

پ.ن: مورد آق‌بهمن مثال بود. به نظرم او آدم منطقی‌ست و ممکن است شرایط را این‌گونه که توصیف کرده‌ام نبیند و نفرت‌ای هم در قلب‌اش جوانه نزند. اما عموم مثل او نیستند. و حاکمان باید از عموم بترسند.

(*): ای-پیر نسخه‌ی الکترونیک پیر خرابات است. تا جایی که اطلاع داریم ای-همسر مشابه‌ای در ادبیات قدیم نداشته است.

شیر ریخته به پاتیل باز نمی‌گردد، به احترام‌اش: دو دقیقه پهنای باندتان را درست استفاده کنید و چشم از نامحرم برگیرید و خدا را شکر کنید که خواننده‌ی ضدخاطرات‌اید و نه وبلاگ هم‌سایه.

(چهار لیتر بود مردم، چهار لیتر شیر گاو مرغوب کم‌چربی (Ùˆ نه، Ùˆ بله، مرغوب به گاو باز می‌گردد Ùˆ کم‌چربی به شیر – Ú†Ù‡ سوال‌هایی از من می‌پرسید، پس وبلاگ بغلی Ú†Ù‡ کاره است؟!))

این سری نوشته‌های سیبستان را با طلبه‌ای طرف‌دار ولایت Ùˆ دیگر قضایا می‌خواندم. خواندن‌اش جالب است، توصیه می‌کنم (نوشته‌ی اول، دوم، سوم، …). نیمه‌های خوانش‌شان بودم Ú©Ù‡ به نظرم آمد برای درک حرف خیلی از آدم‌ها -یا شاید هم درکِ خودشان- باید بعضی کلمات گفتارشان را با «اسپاگتی پرّان اعظم» Ùˆ مشابه جای‌گزین کرد Ùˆ بعد عظمت Ùˆ پیچیدگی‌ی مغزِ بشری را ستایش کرد – ماشالله!

…

مرده شورْ این اینترنت را ببرد Ú©Ù‡ تندش یک جور مایه‌ی دردسر است Ùˆ کندش جور دیگر. تند باشد Ùˆ از این سایت به آن سایت می‌پری Ùˆ می‌جهی Ùˆ نمی‌فهمی Ú†Ù‡ شد Ú©Ù‡ ساعت‌های عمرت گذشت Ùˆ آخر هم نفهمیدی Ú†Ù‡ به‌ات اضافه شد؛ کند باشد Ùˆ ساعت‌ها تکمه‌ی «ریفرش» را فشار می‌دهی تا مگر رخصت دهد دو کلام ای‌میل ببینی Ùˆ یکی دو کارت را هم به پیش ببری – Ùˆ آخر سر نه می‌بینی Ùˆ نه به پیش می‌بری Ùˆ از اعصاب‌خردی بی‌خیال‌اش می‌شوی Ùˆ ساعت را می‌نگری Ùˆ به زمین Ùˆ زمان فحش می‌دهی.

[این‌ها را گفتم، اما اینترنت تندش به‌تر است به هر حال. دست‌کم چون مخدری در رخوت فرو می‌بردت. وه امان از کندش که چون ماده‌ی مخدر شیمیاییِ دو زاری‌ی حال به هم‌زن‌ای می‌ماند.]